Nýjar kvöldvökur - 01.01.1911, Síða 4

2
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
reykinn niðri á bæjunum — og mig sárlang-
aði til þess að komast heim á einhverii bæ-
inn, og ná í alt þetta góða og blessaða, sem
ferðamaðurinn nær í, þegar hann kemnr ofan
af heiðunum ofan í sveitina.
En á bak við mig — iangt í fjarska —
gnæfðu hvítir jöklar; það voru bræður, sem eg
hafði heilsað, kynzt og kvatt daginn áður, og
hafði eg séð þá henda sólargeislana á lofti,
margfalda þá í mjallhvítunni, og kasta þeim
svo aftur hvert sem vera vildi. Reir skeyttu
ekki um það. Peir létu sér það nægja, ef
þeir gátu sagt frá því, að þó jökulbungan væri
köld viðkomu í svipinn, þá væri þó til eldur
undir þeirri'ísbieiðu, sem gæti látið til sín
taka, ef hann bærði á sér til muna.
Og alt voru þetta gamlir og góðir vinir —
jöklarnir, heiðin og dalurinn. Alt var það
ramíslenzkt — ekki agnar ögn af útlendum
hégóma saman við það. Eg elskaðj það alt-
saman — og alt elskaði eg það mest, þar sem
eg var, eða átti að koma. Ressa stutidina
elskaði eg dalinn mest af ölllu.
Og af hverju? Ja, svo mörgu: voninni að
hvíla mig og klárinn, hressingunni á bæjun-
um, og ef til vill snotru, brosandi sveitastúlku-
andliti, sem eg vissi þar af.
Eg var nú glaðvaknaður aftur, og vildi fara
að hraða mér að ná til bygða. En eg var
svo máttlaus í morgunhitanum og klárinn svo
blóðlatur, að okkur gat engan veginn komíð
saman um að hvetja sporið. Eg hafði hvorki
nenningu eða skap í mér að fara að berja
klárinn, enda átti hann alt annað að mér.
Svona þrömmuðum við þá áfram í hægðum
okkar, þangað til að fór að halla undan fæti
fyrir alvöru.
Eg hafði farið einum tvisvar sinnum yfir
heiðina áður, en í hvorttveggja skiftið með
öðrum og minna tekið eftir landslagi og gatna-
mótum fyrir það. Samt minti mig nú, að
mér hefði verið sagt, að einhverstaðar
þarna í heíðarbrúninni ætti eð vera sel. Datt
mér strax í hug að þar skyldi eg ná í morg-
uninn, ef mér tækist að hafa upp á selinu.
Vegurinn lá þarna fram með melhrygg einum,
og brekkan ofan við götuna var alþakin víði,-
fjalldrapa, fjólum og blágresi. Vel var loðið á
milli runnanna af kjarngóðu língresi. Eg reið
því út úr götunni og upp í brekkuna, vatt
mér af baki, lét Skjóna eiga sig, en fór að
kjaga upp á melinn til þess að skygnast um,
og vita hvað fyrir augun bæri.
Eg var lafmóður þegar eg komsl upp á
melhrygginn. Hinumegin við hrygginn blasti
við mér stór og fagur, bugmyndaður hvammur
— og þarna var selið í miðjum hvamminum.
Og búverkareykurinu — eða kaffireykurinn —
strokaði sig beint upp úr eldhússtrompnum í
háa lopt eins og stórviðarbolur og dreifðist
þar svo út eins og furutoppur og bauð mig
margvelkominn.
Rað tná nærri geta, hvað mér þótti vænt
um.
Eg lét ekki lengi bíða að ná í klárinn, en
hann var orðinn fastur á munninum þarna í
brekkunni og vildi hvergi fara; hann hefir ekki
búist við betri kjörum aanarstaðar en þarna.
Samt lét hann þó tilleiðast; eg teyindi liami
upp á melkambinn, fór þar á bak og reið svo
heim að selinu. Eg reið svo liðugt s.m eg
gat yfir holt og hrjóstur, þangað til eg komst
heim að seldyrunum. Rar stiklaði eg af baki
og slepti klárnum í varparm.
Undireins og eg kom af baki, fór eg að
skygnast inn í eldakofann. Hann var frálaus
selhúsunum sjálfum. Og það var mér þ/ »hjart-
kær happasjón», sem eg sá: Það skíðlogaði
í hlóðunum og rétt um leið og eg kom inn
úr dyrunum, bullsauð upp úr katlinum.
Og er það ekki gaman að koma þreyttur
og slæptur ofan af heiði og hitta á það að
það bullsýður upp úr katlinuml
Eg sá engan í eldhúsinu. Eg hljóp því
að seldyrunum og sá þar kerlingu skamt fytir
innan dyrnar, sem var að renna trogi. Undanrenn-
anstreymdi í flatri margsnúinni bunuundan hend-
inni á kerlingunni út úr trogshorninu ofan í
stóra fötu, sem stóð þar á gólfinu. Eg varð
alt í einu þur í kverkunum af þorsta.