Nýjar kvöldvökur - 01.01.1911, Qupperneq 12

10
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
beið, og seinast sendi hann okkur á njósn um
þetta, því hann vill flýta brúðkaupinu, og gjaf-
vaxta stúlkur grípa ekki ráðgjafa upp úr sand-
inum, og ráðherra neitar ser ekki um að þiggja
tvö hundruð þúsund pjastra í heimanmund.«
»Hver skrambinn, það er laglegur skild-
ingur.»
«Já er ekki svo?« sagði bústjórinn, »og
svo á að reka brúðkaupið af. En eg vil endi-
lega ná í þer.na mann.«
«Rarna er hann,« sagði einhver og bentí á
mann, sem gekk þar fram hjá. »Heyrið þér
þarna, kunningi — maður, sem vill tala við
yður.«
Maðurinn með rauðu skýluna kom nær.
Herra minn,« sagði bústjj|rinn kurteislega,
L»það er ekki af forvitni, heldur af þvíað hús-
jbóndi minn er áhyggjufullur út af hollvin sín-
lim, sem honum er horfinn, og hann hyggur
Kauðan, að eg er að spyrja um hann. Hvað
■tið þér uin Don Estevan de Arechíza?«
■ »Mikið. En með leyfi — hver er hús-
móndi yðar?«
»Don Agústin Pena, eigandi hasíendunnar
del Venadó.«
«Pað brá við gleðisvip á andliti mannsins.
Eg skal með ánægju gefa Don Agústin allar
þær upplýsingar, sem hann óskar eftir. Er langt
þangað?«
«Prjár fullar dagleiðir, ef maður hefir góð-
an hest.«
»Bíðið mín til annars kvölds, og þá verð
eg samferða.»
»Sjálfsagt.«
Rétt á eftir sáu þeir að maðurinn með
rauðu skýluna reið af stað norður í eyðimörk-
ina og fór léttan.
Kvöldið eftir kom hann aftur; héldu þeir
þegar af stað, og komu til hasíendunnar á
þriðja degi.
Pað var heldur dapurlegt í hasíendunni.
Don Agúsín féll þungt að fá engar fregnir af
hertoganum af Armada; ráðahagur dóttur hans
var öll hans verk, og Tragadúros rak eft-
ir. Don Agústín talaði um þetta við dóttur
sína, ,en hún svaraði engu nema tárum, og
frestaði þvf faðir hennar einkamálunum lengur
og lengur, og sendi á endanum menn til Tú-
bak, til pess að vita, hvort engar fréttir væri
að fá. Pegar þeir væru komnir aftur, átti
brúðkaupið fram að fara. Pað var síðasta von
meyjarinnar.
En sorgin át um sig í hjarta Rósarítu, og
faðir hennar var viti sínn fjær af að sjá hana
veslast upp. Hún hafði komist á snoðir um,
að Fabían var á iífi, þegar hún var við Rauðu-
kvíslar; bæði hafði hún heyrt hann æpa nafn
sitt um morguninn, og svo sá hún hann aftur
í bardaganum við hliðina á gráhærða heljar-
menninu. En því hafði Tíbúrsíó — hún
þekti ekkert annað nafn á honum — ekki kom-
til búgarðsins á eftir -- já því —? Var hann
dauður, eða var hann hættur að elska liana?
Petta kvaldi hana óaflátanlega, svo að rós-
irnar fölnuðu og lífsgleðin dapraðist.
Raðherrann var riðinn burt fyrir nokkrum
dögum, en svo var aftur von á honum á hverri
stundu.
Komumanni var þegar boðið inn. Hann
tók ekki ofan hatt sinn, en rönd af rauðri skýlu
sást í kring ofan undan hattinum, og huldi
hún nærfelt augabrýrnar. Harin horfði vand-
lega á Rósarítu.
Hann sá þegar, að hún var raunaleg á svip
og þegar hún settist niður, var hún eitthvað
eirðarlaus og óróleg ásýndum. Pað var^ eins
og hún kviði fyrir einhverju, sem hún þyrði
ekki að hugsa tim.
Don Agústín settist niður og mælti:
«Pér hafið gert vel að fara hingað og færa
mér hingað fregnir, þó að sorglegar kunni að
vera. En það er mest um vert að vita það
eins og það er.»
iSorglegar eru að vísu fréttir mínar. En
það er mest um vert« — og hann sneri sér
að Rósarítu — «að þið fáið að vita það eins
og það er. Eg hefi séð margt og öræfin eru
ekki eins dularfull og sumir halda.»
Rósaríta' starði á manninn með rauðu
skýluna.