Nýjar kvöldvökur - 01.01.1911, Síða 17

GULLFARARNIR
15
óðara aftur. Hann færðist nær; hún hvarf ei
að heldur.
Hjartað ætlaði að springa í brjósti hans.
Honum kom til hugar að Rósaríta væri dáin,
og þetta væri vofan hennar að flökta um forn-
ar sorgarstöðvar. En þúsund sinnum vildi
hann heldur sjá hana fulla af háði og fyrir-
litningu en vita hana látna.
En svo heyrði hann yndisþýða rödd, eins
og ómhlæ frá himni, tala til sín og segja:
«Eruð það þér, Tibúrsíó? Eg hefi beðið
eftir yður.«
Var það vera frá öðrum heimi, sem svo gat
vitað fyrir að hann kæmi aftur?
«Eruð það þér Rósarfta?« sagði Fabían með
daufri röddu, »eða er það sjónhverfing, sem
verður að engu?»
Og hann stóð þar eins og jarðfastur —
hann var svo hræddur um að sýnin rr.undi
hverfa.
«Rað er eg, áreiðanlega eg,« svaraði röddin.
«Guð minn góður, þetta ætlar að verða
mér erfiðara en eg hélt,« sagði Fabían við
sjálfan sig. Hann steig eitt skref áfram. Hann
var alveg á milli vila.
»Hvaða guðs undur eru það, að eg finn
yður hér?« sagði hann.
»Eg kem hérna á hverju kvöldi,« »svaraði
mærin.
IJá lifnaði fagnandi von í brjósti Fabíans.
Áður hefði Rósaríta heldur dáið en að
kannast við ást sína til Fabíans. En síðan hafði
hún þolað svo margar raunir, og felt svo mörg
tárin, að ást hennar var orðin sterkari en feimn-
ln Slík dirfska er til hjá sumum ungmeyjum,
en hreinleikur þeirra helgar hana.
»Komið nær, Tibúrsíó,« sagði hún, «hér
er hönd mín.«
Fabían kom til hennar í einu stökki, stóð
þar við hlið hennar og þrýsti ástúðlega hönd
hennar. En hann kom ekki upp nokkru orði.
Mærin horfði blítt til hans.
Lof mér að sjá, hvað þér hafið breyzt mik-
ið, Tíbúrsíó,» sagði hún ; «sorgin hefir merkt
euni yðar, en heiðurinn hefir sæmt það aðals-
marki. Pér eruð bæði hraustur og fallegur, Tí-
búrsíó; eg hefi frétt það með fögnuði, að þér
hafið aldrei fölnað í hættunni.»
»Frétt það?» svaraði hann, «hvað hafið
þér frétt ?»
«Alt, Tíbúrsíó, líka leyndustu hugsanir yð-
ar; eg vissi líka þér kæmuð hingað í kvöld;
skiljið þér nú? — og hér er eg!»
«Áður en eg dirfist að skilja yður — og
misskilningur mundi nú valda mér dauða, svo
svarið mér einni spurningu...........ef eg má
spyrja einni spurningu.«
«F*aó megið þér . . . eg kom til að hlusta
á orð yðar.»
«Heyrið mig: fyrir sex mánuðum átti eg
tveggja manna dauða að hefna, móður minn-
ar og þess manns, sem var mér sem faðir,
Markos Arellanoss; því að úr því þér vitið alt,
vitið þér líklega líka, að eg er ekki lengur . ..»
»Pér eruð alt af sami Tíbúrsíó fyrir mig;
eg hefi ekki þekt Fabían af Mediana.*
»Varmennið, sem drap Markos Arellanos, Kúk-
illó, veinaði við mig um líf sitt; það gat eg ekki
gefið honum; enþegar hannsagði: »Líf —lífínafni
Rósarítu, sem cg veit að elskar yður, því eg
heyrði . . .» þá lá mér næst að gefa honum
líf af ást til yðar, en þá hratt annar félaga minna
honuin ofau í gljúfur, Púsund sintium hefi eg
spurt sjálfan mig að því, hvað hann hafi heyrt.
Nú spyr eg yður að því í kvöld.»
«Eitt einasta skifti hefir skroppið fram af
vörum mér orð, sem sagði leyndarmál hjarta
míns — kvöldið þegar þér fóruð héðan svo
sviplega. Eg skal hafa upp fyrir yður það
sem eg sagði.« Og hún virtist taka á öllu sínu
til þess að geta sagt manni að hún elskaði
hann; hún lyfti höfði sínu ljómandi af sakleysi
og fegurð og sagði: «Eg hefi þjáðst svo mik-
ið fyrir misskilning, að hann má nú ekki leng-
ur standa á milli okkar. Eg skal því hafa upp
orðin með mínar hendur í yðar höndum og
horfandi í augu yðar — þér hlupuð frá mér,
Tíbúrsíó, og eg hélt enginn heyrði til mín
nema guð, og eg sagði: «Komdu aftur, Tí-
búrsíó, því að þú ert sá eini, sem eg elska.»