Nýjar kvöldvökur - 01.01.1911, Síða 19

FORLAGAGLETNI.
17
drenginn minn, og veittu að börnin hans elski
hann eins innilega og hann elskaði gamla Bois-
Róse.
Tímanlega daginn eftir lagði Don Vincente
Tragadúros á hest sinn og héltsuðurtii Arispe
og var heldur lúpulegur á svipinn.
< Eg fann þetta á mér,» tautaði hann við
sjálfan sig, «að eg mundi þurfa að gráta dauða
aumingja Don Estevans. Eg hefði þó að rt^insta
kosti haft hálfa miljón og einhvern fallegan
titil upp úr hjónabandinu. Rað fór alt í ó-
lukku sína þegar hann fór. Það var Ijóta ó-
happið að hann skyldi fara að hrökkva upp
af þegar verst gegndi.*
Skömmu síðar reis kofi úr viðarbolutn og
berki þar úti í skógarjaðrinum. Don Fabían de
Mediana og konan hans fagra gengu oft út að
kofanum og hittu þar fornvini sína.
En hvort nokkurntíma hefir rekið að því,
að vinir þeirra hafi þurft að fylgja þeim eftir
til Spánar eða norður í gulldalinn, vitum vér
ekki. Hafi nokkuð orðið úr þvt, skulutn vér
segja frá því seinna.
En það eitt er víst, að ef hamingjan í þess-
um heimi er ekki tómt draumskrök, þá átti
hún heirna í hasíendunni del Venadó og kofa
skógafaranna.
—=== ENDIR ==—
FORLAGAGLETN I.
(Eftir H. Vild.)
I útjaðri eins af stórskógunum í Mexikó,
seint um kvöld, námu tveir ríðandi menn stað-
ar. Bar annar þeirra blys til að lýsa þeim
leið. Hinn var hvítur að hörundslit, gáfuleg-
ur og góðmannlegur og búinn eftir siðvenjum
Evrópumanna. Sá sem blysið bar, var svert-
ingi með slægðarlegt yfirbragð.
«Er það hér, sem við eigum að hvíla?«
spurði Evrópumaðurinn.
»Já, herra minn,« svaraði blysberinn.
Þeir stýrðu hestinum að hrörlegu bjálka-
húsi, sem sást þar í nánd inn á milli trjánna,
°g geta mátti til að væri veitingahús, og
fnundi vera kærkomið mönnum þeim, er voru
á ferð þar úti í eyðimörkinni, langt frá öllum
mannabygðum.
Fegar þeir nálguðust húsið, varð þeim Ijóst,
að þar mundi vera gestkvæmt og glatt á hjalla,
því að ómurinn af negratrumbunni og skvaldri
°g söng gestanna barst á móti þeim, en fjöl-
menni sást á kviki inn í stofunni, sem upplýst
var af eldi á arninum og rauðbleikum furu-
blysum. Bjarmann af eldinum lagði i gegnum
rifurnar á hinu hiörlega húsi og gegnum op
þau á veggnum, er'giltu fyrir dyr og gluggga.
Retta uppljómaða hús skar því glögt af við
hinn dimma skógarvegg, sem lá að því á
þrjár hliðar.
Lilta stund var Evrópumaðurinn í efa um,
hvort hann ætti að leita hvíldar í þessu ókunna
húsi, sem honum virtist vera fremur tortryggi-
legt, enda var þá róstusamt víða í Ameríku.
Rrælastríðið var í algleymingi i Bandaríkjun-
um og hafði æsandi áhrif á hugi almúg-
ans langt út fyrir landamæri ríkjanna. Rað
var því eigi hættulaust að ferðast um hinar
strjálbygðu landauðnir í Mexíkó, einkum fyrir
þá, sem lítt voru þar kunnir þjóðvenjum, og því
nauðsynlegt að vera var um sig.
Edmund Walter, svo hét Evrópumaðurinn,
var ungur, þjóðverskur grasafræðingur og doktor.
Hann var á ferðalagi um Mexíkó í því augna-
miði, að auðga vísindin með áreiðanlegum frá-
sögnum um hið fjölskrúðuga jurtalíf þar í landi.
3