Nýjar kvöldvökur - 01.07.1938, Síða 4

98
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
vini sína geymdi hann í gömlum neta-
kúlum, sem hann hafði sagað ofurlitla
rifu á. Eftir að hann komst í stóra-em-
bættið urðu tekjur hans jafnari og ör-
uggari og það hækkaði drjúgum í gler-
kúlunum og iþeim fjölgaði strax fyrsta
árið.
Varði átti heima efst uppi á lofti í
stóru steinhúsi í einni útgötu bæjarins.
Hann hafði fæði og þjónustu hjá ekkj-
unni í kjallaranum, að öðru leyti um-
gekkst hann ekki fólk; kunningja átti
hann enga. Þakherbergið hans var lítið
og hafði ekki önnur húsgögn að geyma,
en dívan, lítið borð og stórt grænmálað
koffort. Þrjár myndir hengu á þilinu
fyrir ofan dívaninn; það var María mey
með Hitler til hægri og Mussolini til
vinstri handar.
Einn þokufullan októberdag urðu
leigjandaskipti í herberginu við hliðina á
honum. Hann hrökk upp við hlátur og
hávaða frammi á ganginum, einhverju
var skellt harkalega á gólfið og mjúk,
fjörleg kvenmannsrödd söng: — Rió-
bamba, ég vil dansa rumbu bæði dag og
nótt — —. Varði tróð fingrunum upp í
eyrun og starði í fullikomnu ráðleysi upp
til hinnar heilögu meyjar, sem horfði
sínum dimmfögru augum hluttekningar-
laust á hinn vegg herbergisins. Hann leit
á einvalds-herrana, en þeir horfðu báðir
á Maríu mey eins og varnarlaust ríki.
Hann sneri sér til veggjar og breiddi yfir
höfuð. Þetta var óskammfeilni og ófyrir-
gefanleg truflun á svefnfriði hans —
Rióbamba, ég vil dansa-------þetta band-
vitlausa lag ætlaði að sprengja á honum
hausinn. Sjómaðurinn, sem hafði leigt
þarna á undan, hafði í mesta lagi sungið
einu sinni í mánuði, þegar hann fór á
fyllirí, en aldrei um hádag eins og þessi
stúlkukind. Hann bylti sér fram úr, vöðl-
aði rúmfötunum geðvonzkulega niður í
dívanskúffuna, klæddi sig og settist í ein-
hverju úrræðaleysi á græna koffortið —
dansa rumbu bæði dag og nótt — þarna
kom það aftur! Var brjáluð manneskja
flutt í húsið? Hann opnaði koffortið með
lykli og tók upp úr því tvær glerkúlur,
settist á dívanhornið og lét þær á borðið.
Þetta var vörn, sem aldrei brást, þegar
eitthvað bjátaði á. Peningakúlurnar voru
það eina, sem honum þótti vænt um í
þessum heimi og þótt þúsundir vitlausra
kvenna syngju þetta bjánalag, eins og
þessi þarna fram á ganginum, rétt utan
við eyrað á honum, þá myndi það ekki
trufla hann hið minnsta. Hann sneri ann-
arri kúlunni og hún þaut af stað eins og
skopparakringla. Innan við grænt glerið
velltist peningahrúgan með lágu, þungu,
suðandi málmhljóði, sem lét í eyrum
hans eins og töfrasöngur. Hann laut
áfram og rýndi nærsýnum augunum
gegnum glerið á grændimmt silfrið.
Augnaráð hans var annarlegt og dular-
fullt, eins og augnaráð manna, sem horfa
inn í sólskinslönd endurminninganna.
Kúlan hætti að snúast. Hann tók varlega
utan um hana eins og barnshöfuð, og
strauk hana blíðlega líkt og móðir barni
sínu. — Eitt þúsund og tveir, — tautaði
hann fyrir munni sér og kinkaði kolli
ánægjulega. Því næst tók hann hina kúl-
una, þukklaði ástúðlega á henni, færði
hana upp að andlitinu, skárenndi augun-
um svo þau hvítnuðu í blóðrauðu andlit-
inu. — Tíu aurar, — aurar tíu — tautaði
hann — þrjú þúsund og þrettán — og
kúlan sveif yfir borðið og tíeyringaþús-
undin sungu sitt seiðþrungna lag. í sama
bili var barið létt á hurðina. Varði stöðv-
aði kúluna og leit til dyranna. — Góðan
daginn! — Hávaxin, fölleit stúlka með
sigarettu í munnvikinu og tíukrónaseðil
í annari hendinni stóð á þröskuldinum. —
Ekki vilduð þér nú vera svo góður að
skipta þessum tíkalli fyrir mig? — hélt
hún áfram án þess að hreyfa sigarettuna,