Nýjar kvöldvökur - 01.07.1938, Qupperneq 5

PENIN GAKÚLUR VITFIRRINGSINS
99
um leið og hún gekk inn í herbergið og
lokaði hurðinni. — Ha-a. — Varði glápti
orðlaus á gestinn. Svo stóð hann á fætur
og gekk fast að stúlkunni, rak nefið
næstum því í andlit hennar og rýndi
heimskulega á hana nærsýnum augunum.
Ég skipta tíu krónum? — sagði hann —
tíu krónum! endurtók hann og gaut
óhýru hornauga til margþvælda seðilsins,
sem hún hélt hirðuleysislega með tveim
fingrum vinstri handar. — Já, ef þér
vilduð vera svo vænn, — sagði hún í
bænarróm og tók sigarettuna, brosandi,
út úr sér. Varði sneri sér undan þessu
töfrabrosi og hóstaði, hann notaði ekk-
ert tóbak og var óvanur reyk. Svo leit
hann við og starði atalt á stúlkuna. —-
Ég á peninga, — sagði hann svo, án þess
að hreyfa sig. — Auðvitað eigið þér pen-
inga. Allir herrar eiga peninga. Allir
fínir herrar eiga peninga —, sagði stúlk-
an og brosti ögrandi. —- Fínir, já —
komdu. Ég skipti. — Bara núna —, sagði
hann og gekk að borðinu og tók tuttugu-
ogfimmeyringakúluna. Stúlkan gekk til
hans og settist á dívaninn.
—■ Nei, guð! Aldrei hefi ég séð svona
agalega fyndið! Full glerkúla af pening-
um. — Vinir — bara vinir, — sagði hann
með þýðingarmikilli rödd. Svo fóru þau
að bjástra við að ná aurunum úr kúlunni.
Það gekk illa, en um síðir tókst það og
stúlkan fór brosandi með fullan lófann af
gljáandi silfurpeningum, en Varði sat eft-
ir með skítugan tíukrónaseðil í höndun-
um og tóm í augnaráðinu. — Farnir —
fjörutíu, — muldraði hann og læsti kúl-
urnar niður. Svo sló hann bylmingshögg
í koffortslokið og bölvaði í hljóði. — Ríó-
bamba, ég vil dansa----------, söng fögur
kvenrödd í hinu herberginu.
Það kom oftar fyrir að hún þurfti að fá
skipt, og hún sat stundum hjá honum á
kvöldin, alveg þangað til hann fór til
vinnu sinnar, söng og reykti sínar sigar-
ettur. Hún var kát og lífsglöð stúlka, og
Varða fanst sjer líða betur í návist henn-
ar. Enginn hafði sýnt honum vináttu fyrr
en hún og að því kom að hann fór að
kaupa sælgæti og sigarettur, til þess að
bjóða henni, þegar hún kæmi. Hún gerði
honum líka ýmsan greiða; burstaði fötin
hans og pressaði, hitaði fyrir hann rak-
vatn o. s. frv. Þetta hafði enginn boðið
honum áður og þakklæti hans sigraði
söfnunar-ástríðuna, og hann gaf henni
peninga, til þess að fara í bíó eða eitthvað
annað, sjálfan langaði hann aldrei til að
fara út með henni, og hún bað hann held-
ur aldrei um það. Honum var nóg gleði í
því að hún skemmti sér.
Fyrir jólin tæmdi hann eina glerkúl-
una og gaf henni úr. Það var stór fórn,
en hann fékk hana endurgoldna með
mörgum kossum, hann varð hálf utan við
sig undir öllu kossaregninu, sem dundi
alls staðar á andliti hans eins og léttar,
þvalar dúnfjaðrir, og hann heyrði varla
að hún sagði að hann væri agalega fínn
og sætur. Það var eins og þessir kossar
þurkuðu burt úr huga hans alla eigin-
girni, sjálfselsku og söfnunarfýsn. Nú var
honum það ómótsæðileg ástríða að gefa,
gefa sem mest og flest. Það rigndi yfir
hana gjöfum allan veturinn: Hattur, kápa,
skór, armbönd, kjólar og margt, margt
fleira. Fyrir hverja gjöf fékk hann koss
og stundum marga, ef gjöfin var stór.
Það lækkaði óneitanlega í peningakúlun-
um og sumar tæmdust alveg. En hvað
gerði það til? Varði elskaði ekki lengur
silfurpeninga í grænum glerkúlum. Hann
elskaði bara stúlkuna, sem söng alla daga
Rióbamba í herberginu við hliðina á hon-
um.
Einn dag um vorið kom hún inn til
hans. Hún var ferðbúin og hélt á böggli
undir hendinni. — Ég er — er að kveðja,
— sagði hún vandræðalega. Hann leit á
hana án þess að skilja hvað hún meinti.
13*