Nýjar kvöldvökur - 01.07.1938, Síða 6

100
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
— Hvenær kemurðu aftur? — spurði
hann svo. — Ég get aldrei komið aftur.
Ég er að fara langt, langt í burtu. — Hún
var óróleg og talaði fljótt. — Vertu sæll,
Varði. — Hún rétti honum höndina. —
Kemur aldrei aftur, — endurtók Varði.
— Veiztu þá ekki að ég ætla að giftast
þér? — spurði hann íyrirvaralaust. Hún
hrökk við, kippti að sér hendinni og hörf-
aði aftur á bak til dyranna. — Ojsen
bara, heldurðu að ég giftist sótara? —
gusaði hún út úr sér með ólýsanlegri fyr-
irlitningu. — En þú skalt. — Ég á þig. —
Ég á þig. — Varði stóð upp allt annað en
árennilegur. Hún horfði á hann skelfdum
augum, opnaði hurðina og þeytti böggl-
inum í fangið á honum — þú getur feng-
ið þetta drasl allt saman aftur, — sagði
hún reiðilega og snaraðist út. Varði stóð
eftir á gólfinu sem steini lostinn, hann
heyrði hana hlaupa ofan stigana. Honum
varð litið á gólfið, hann tók upp böggul-
inn, gekk að borðinu og reif hann í sund-
ur. Hringar, hálsfestar, sigarettuveski,
hárkambar og fleira fánýtt glingur valt
út úr honum. Varði leit út um gluggann.
Þarna gekk hún tíguleg eins og drottning
ofan götuna, með hatt, í kápu og á skóm,
sem hann hafði gefið henni. Svo hvarf
hún fyrir næsta götuhorn. Varði rak upp
vitfirringslegt öskur og grýtti bögglinum
með öllu, sem í honum var, út á götuna.
Svo æddi hann um herbergið eins og
villidýr í búri sínu. Allt í einu staðnæmd-
ist hann og hræðilegt glott lék um var-
irnar. Hann opnaði koffortið í skyndi,
tók upp úr því þrjár fullar peningakúlur
(fleiri voru ekki eftir), henti yfirsæng-
inni á gólfið, laut niður og kveikti í einu
horni hennar með eldspýtu. Daunillur
reykur gaus upp og eldurinn snarkaði í
fiðrinu. Hann þreif hatt sinn og þaut út
með peningakúlurnar í fanginu. í mið-
bænum mætti hann öskrandi brunabílum.
Hann skeytti því engu, en hélt niður á
torgið. Þar var mannmargt þennan sól-
bjarta vordag. Menn gengu fram og aftur
tilgangslaust og röbbuðu saman, sumir
lásu blöð, aðrir létu sólina baka sig. Eng-
um lá á, nema sendisveinum og bílstjór-
um. Umferðin gekk sinn vana gang. Lífið
var áhyggjulaust og fagurt. — Peningar!
— Peningar! — Peningar! æpti ofsatryllt
rödd. Varði slöngvaði einni peningakúl-
unni á gangstéttina. — Peningar! — Pen-
ingar! — Plakks. — Önnur kúla small í
götunni og gljáandi silfrið flæddi yfir
malbikað strætið. — Peningar! Silfur! —
Silfur, sem allir mega eiga. Plakk-akks.
Æðisgenginn hlátur yfirgnæfði umferða-
skröltið og þriðja kúlan lenti á steinvegg
þjóðbankans.
Þessi skyndilega silfurkúlnaárás stöðv-
aði samstundis alla umferð. Mannhafið
moraði eins og maðkaveita yfir silfrinu á
götunni. Pústrar, hrindingar, óp og óhljóð
breyttu hinu stillta, rólega götulífi í ægi-
legt baráttusvið ófyrirleitinna unglinga.
Varði stóð með hendur í vösum í miðri
þvögunni og hló ofsalega. — Varði vit-
lausi! — Vitfirringur! — Vitfirringur! —
æpti einhver strákanna, sem hafði þekkt
hann. Hlátur Varða stöðvaðist jafnskyndi-
lega og þegar rafstraumur er tekinn af
viðtæki og andlitsdrættir hans stirðnuðu
eins og þeir væru mótaðir í vax. Hann
nísti tönnum og réðist með ómælanlegu
afli og snarræði brjálaðs manns á mann-
fjöldann. — Varði vitlausi! — Vitfirring-
ur! — Sótaradjöfull! — var æpt og hróp-
að allt í kringum hann. Hann varð enn
trylltari og barðist af fullkominni vitfirr-
ingu. Hann sá mennina falla og blóðið
fossa um andlit þeirra. Mannfjöldinn
hörfaði frá í ofboði, en hann sótti eftir
eins og rándýr. Allt í einu fékk hann
þungt högg aftan í höfuðið, hann sneri
sér við, en honum sortnaði fyrir augum
og um leið og hann hneig niður, sá hann
stóran mann með gyllta hnappa standa