Nýjar kvöldvökur - 01.07.1938, Qupperneq 28

122
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
nú að fara til Osló. — Ég á að spila — og
ég á að skemmta mér“. —
„Skemmta þér! — Hilda lofaðu mér því
— nei, þú skalt ekki lofa mér neinu. —
Þú átt að skemmta þér eins mikið og þú
getur. Og þú átt alltaf að hugsa, að það
gleðji mig, þegar þú skemmtir þér vel.
Þú ætlar þó ekki að gleyma mér þess-
vegna, litla stúlkan mín?“
Hún tók um hálsinn á honum. „Gleyma
þér! Þú mátt ekki segja svona heimsku.
— Nú erum við trúlofuð. Já, erum við
það ekki?“
„Dæmalaust barn ertu“, sagði hann og
kyssti hana. „Auðvitað erum við trúlof-
uð — ef þú yfirleitt skilur hvað það er“.
„Jú —• elsku góði —“
Hann greip fram í fyrir henni.
„Ég er annars ekki viss um, hvernig
pabbi þinn muni taka þessu. — Hann mun
segja, að þú sért of ung — og hann hefir
rétt í því“.
„Pabbi segir ekki vitundar ögn — og
hann getur sagt, hvað sem hann vill. Mér
þykir svo vænt um þig“.
„Elsku litla Hilda“.
„En ég er samt svo ákaflega syfjuð, og
nú ætla ég að fara að hátta“.
„Það er ekki orðið svo framorðið“.
„En hvað þú æfir þig í að skrökva, Er-
lingur. Þú veizt, að það er orðið framorð-
ið. Því ég sá, að þú leizt á klukkuna, þeg-
ar hún sló eitt!“
„Þú segir satt, sannleiks-postuli litli. Þú
ert bara svo yndisleg, að —“
„O, jeg verð þá líklega jafn yndisleg á
morgun, vona ég. — Og nú verður gott að
sofa! Eða hvað?“
„Ég get ekki sofið. — Ég er alltof ham-
ingjusamur. En far þú, barnið mitt — ég
sezt út á svalirnar og reyki einn vindling
og hugsa um þig“.
„Já, þá hefirðu það skemmtilegt á með-
an“, sagði Hilda og hló. „Góða nótt. — Ég
er líka afskaplega hamingjusöm. En ég
held nú samt, að ég sofni fyrir því. — Þú
verður ekki reiður við mig fyrir það?“
„Svona, farðu nú bara — maðksmogna
eplið mitt litla. Sofðu rótt“. Hann stóð
niðri í forstofunni, en hún gekk stillt upp
stigann.
„Kærastan mín“, hvíslaði hann.
Hún beygði sig út yfir handriðið.
„Heyrðu — þú ert annars ekki sem
allra verstur í því munnlega. — Ég aftur-
kalla það, sem ég áður hefi sagt“.
Það ískraði í hurð. Malla frænka stakk
úfnum kollinum út í gættina.
„En blessuð börn, — eruð þið ennþá á
fótum!“
„Huss — Malla frænka! Þú mátt ekki
fara svona snemma á fætur. Að vísu gefur
morgunstund gull í mund — en það verð-
ur þó að vera í hófi. — Fulltrúinn hefir
alltaf verið að bisa við að bera út allar
flöskurnar og setja þær í fremra búrið,
eins og þú sagðir — Og ég hefi horft á.
Við erum alveg orðin uppgefin. Og mér
finnst það ónærgætni af þér að halda okk-
ur enn lengur vakandi. — Góða nótt“.
„Það stendur ekki í þér“, sagði Malla
frænka og andvarpaði, og smaug svo aft-
ur inn til sín.
Erlingur Hauss kveikti í vindlingnum
og settist út á svalahandriðið. Það var
daufur bjarmi yfir austurfjöllunum —
nýr morgunbjarmi. (Framh.).
Frúirt á nr. 12.
Eftir SENORITA.
Klukkan 2 um nóttina hvíldi kyrrð yf-
ir Grand Hotel. Herbergisþernan á fyrstu
hæð sat dottandi í hægindastól og muldr-
aði af og til: „Nú hlýtur frúin á nr. 12
að fara að koma, svo að ég geti fengið að
halla mér“.
Frúin á nr. 12 var amerísk. Þernan