Nýjar kvöldvökur - 01.07.1938, Page 30

E. M. Hull
Arabahöfdinginn.
Astarsaga úr eyðimörkinni.
Helgi Valtýsson þýddi.
(Framli.)
Hún reið hratt hverja míluna eftir
aðra og fjarlægðist æ meir og meir tjald-
búðirnar, sem höfðu verið fangelsi henn-
ar, og manninn, sem hún hataði innilega,
af því hann hafði leyft sér beita hana svo
illri og andstyggilegri meðferð. Er henni
varð hugsað til hans, lagðist aftur yfir
hana eins og farg hin gamla angist og
kvíði, er alltaf hafði dregið mátt úr henni.
Ef eitthvað óvænt skyldi nú koma fyrir?
Ef þeir næðu henni aftur? Það fór
hræðsluhrollur um hana, og hún rak upp
ofurlítið angistarvein — en á svipstundu
hafði hún áttað sig og náð fullu jafn-
vægi. Það var öldungis óhugsandi! Hann
gat ekki vitað, í hvaða átt hún hefði flú-
ið, og hún hafði margra tíma forhlaup á
einum af allra beztu hestum hans. Hún
reyndi að láta vera að hugsa til hans.
Hún hafði nú sloppið burt frá honum og
hans grimmilegu harðstjórn — nú var
það aðeins ljótur draumur, sem var lið-
inn hjá! Að vísu myndi hún aldrei fram-
ar verða hin sama Díana Mayo og áður,
aldrei! En hinn daglega ótta, hina iðu-
legu niðurlægingu og auðmýkingu, var
hún nú laus við, — þessa niðurlægingu,
sem rak blygðunarroðann upp í kinnar
hennar og fyllti hana hatri gegn sjálfri
sér og manninum, sem hafði sveigt hana
með ofbeldi undir vilja sinn. Unga stúlk-
an hugprúða, sem hafði riðið út frá Biskra
borginmannleg og sigri hrósandi, hún var
eigi framar til. Sú Díana Mayo, er nú
hafði snúið aftur, var reynd og þroskuð
kona, sem hlotið hafði þroska sinn og
bitra þekkingu af auðmýkjandi reynslu.
Silfri hafði lægt sprettinn og fór nú á
fjaðurmögnuðu tölti, sem hestar Ahmed
Ben Hassans voru svo víðfrægir fyrir.
Díana leit í kringum sig björtum augum.
Framundan henni lá elskulega eyðimörk-
in hennar, og nú gat hún loksins notið
hennar óttalaus og óþvinguð! Hún elsk-
aði þessa takmarkalausu bylgjumynduðu
víðáttu, og áhugi hennar og hrifni jókst
með hverjum bylgjuhrygg, sem Silfri
náði. Hvað skyldi vera handan við þann
næsta. Og hinn? í liðuga klukkustund
kom hvert leitið á eftir öðru í sandgráu
tilbreytingarleysi, unz eyðimörkin lá allt
í einu á ný flöt og víðáttumikil fyrir aug-
um hennar, og hún gat séð óraleiðir frá
sér.
í fjarska eygði hún fáeina pálma og
stefndi nú þangað. Sennilega var þar
uppspretta, og nú var komið mál til þess,
að hún og hesturinn fengju ofurlitla
hvíld. Þetta var aðeins örlítil vin, og hún
stöðvaði hestinn og fór af baki hálf kvíð-
in yfir því, hvort hún myndi finna þá
uppsprettu, sem hún vænti þar. En hún
var þar samt, og þó hún væri bæði grugg-
ug og full af leirleðju, fór hún að reyna
til að hreinsa hana, eins og henni var
frekast unnt, til þess að hún og Silfri
skyldi bæði fá nægju sína. Hesturinn tog-
aði í tauminn og vildi komast í vatnið.
Það reyndist erfitt verk að hreinsa lind-
ina, en það tókst samt, og Silfri gat sval-
að þorsta sínum. Svo spretti hún af hon-