Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Qupperneq 15

N. Kv.
KENNIMAÐUR
9
upp hönd. Þökk fyrir. Þið teljið með mér,
sagði hann við meðstjórnerfdur sína.
— Fjörutíu og þrjú, sögðu ahir sam-
tímis.
— Á móti, kallaði formaðurinn.
— Fjörutíu og fimm, sögðu meðstjórn-
endurnir.
— Breytingartillagan er f elld með
fjörutíu og fimm gegn fjörutíu og þrem-
ur, sagði formaðurinn feginsamlega. Ég
lít því svo á, að með þessu sé hin tillagan
samþykkt, en til frekara öryggis bið ég
menn að greiða atkvæði um hana.
Tillaga formannsins var samþykkt með
fjörutíu og fimm gegn fjörutíu og
þremur.
— Málið er tekið út af dagskrá, sagði
formaðurinn sigri hrósandi.
Guttormur reis upp. .
— Ég tel það illa farið, að úrslitin
skyldu verða þessi, sem raun ber vitni
um, sagði hann með nokkrum þunga. Ég
endurtek ennþá einu sinni þá skoðun
mína, að með þessum afskiptum sé félag-
ið komið út fyrir þau takmörk, sem
stefnuskrá þess setur því. Með þessu er
einnig verið að draga menn nauðuga inn
í mál, sem í eðli sínu er einkamál en ekki
félagsmál, og sem menn gjarna vilja
standa mtan við. Með þessu eru for-
göngumenn málsins að gera sig seka um
það sama, sem þeir eru að víta. Þeir eru
að neyða menn til þess að hafa sömu
skoðanir og þeir sjálfir. Slíkt er hrópandi
mótsögn við hina frjálsu hugsun, hina
frjálsu viðleitni til aukins andlegs þroska
og menningar. — Af þessum orsökum lýsi
ég því yfir, að ég segi mig úr félaginu, því
að ég tel það hafa troðið á þeim hugsjón-
um, sem tilvera þess byggist á.
Að þessum orðum loknum gekk hann
til dyra. Nálega helmingur félagsmanna
fylgdu honum eftir.
28.
Gunnar bóndi hafði verið á fundinum,
þó að ekki væri hann félagsmaður. Eins
og mörgum fleirum var honum forvitni
á að vita, hvernig fara mýndi, því að það
var fyrir fram vitað, að á þessum fundi
mundi koma til snarpra átaka um þetta
mál. Að öðru leyti lét Gunnar sig þetta
engu skipta. Þó að hann gæti ekki alls-
kostar fellt sig við kenningu séra Bjarna,
hafði allt farið misfellulaust á milli
þeirra. Gunnar var ekki þannig skapi far-
inn, að hann leitaðist við að standa í deil-
um, eins og sumra er siður.
Séra Bjarna var vel kunnugt um fund-
inn, því að honum hafði verið boðið að
koma þar og standa fyrir sínu máli, eða
„svara fyrir sinn málstað“, eins og það
var orðað. En það var öðru'nær en hon-
um dytti í hug að taka jafnfíflslega
áskorun til greina. Andstæðingar hans
skyldu ekki fá minnsta tilefni til þess að
ætla, að hann léti þá segja sér fyrir verk-
um. Fyrr mátti nú vera ósvífnin! Það var
engu líkara en þeir litu á hann sem saka-
mann, sem þeir hefðu vald til þess að
ákæra og dæma.
Hann sat því heima, en honum var
kunnugt um að Gunnar fór. Hann lét það
því ekki dragast lengi að fá fréttir af
því, sem gerzt hafði. Hann hlustaði á frá-
sögn Gunnars myrkur á brún og í þungu
skapi.
— Þér segið, að Guttormur hafi verið
andvígur þessu brölti?
— Já, hann var sá eini, sem barðist
gegn því, svo að munaði um.
— Vitið þér, Gunnar, hvort hann átti
nokkurn þátt í því að félagið tók afstöðu
gegn mér í kosningunum?
— Sannleikurinn er sá, svaraði Gunnar,
að hann barðist gegn því að félagið hefði
afskipti af kosningunum, alveg á sama
hátt og hann var því andvígur nú, að fé-
laginu væri blandað inn í þetta mál. Um