Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Blaðsíða 52

46
VINUR NAPÓLEONS
N. KVc
„En hvar er; lögfræðingurinn minn,
herra Dufayel?“ byrjaði Faðir Chibon.
„Þér eruð óheppinn“, sagði vörðurinn,
„þarna kemur hann“.
Faðir Chibon gekk í leiðslu upp í yfir-
heyrslustúkuna. Hann sá koma til sín ung-
an mann, fölan í andliti. Faðir Chibon
þekkti hann undir eins. Það var granni,
beinvaxni maðurinn, sem komið hafði á
safnið. En hann var ekki lengur beinn.
Hann gekk álútur og var sljór og sinnu-
laus á svipinn. Hann þekkti ekki Föður
Chibon, leit aðeins á hann rétt sem
snöggvast.
„Þér hafið stolið einhverju“, sagði
hann hljómlausri röddu. „Þýfið fannst í
herberginu hjá yður. Ég held það sé bezt
að játa og ljúka því af sem fyrst“.
„Já, herra“, sagði Faðir Chibon, því að
hann hafði gefið upp alla von. „En bíðið
augnablik. Ég er með dálítið — ég er með
bréf til yðar“.
Faðir Chibon leitaði í vösum sínum, og
fann að lokum miðann frá amerísku stúlk-
unni með tindrandi, dökku augun. Hann
rétti Georges Dufayel það.
Hún bað mig fyrir það, til yðar“, sagði
Faðir Chibon. „Ég var yfirvörður í Praton-
ey-safninu. Hún köm þangað kvöld eftir
kvöld og beið eftir yður“.
Ungi maðurinn greip miðann báðum
höndum. Andlit hans, augu, öll framkoma
hans virtist fyllast nýju lífi.
„Hvert í heitasta!“ hrópaði hann. „Og
ég vantreysti henni! Ég á yður mikið að
þakka, herra minn. Eg á yður allt að
þakka“. Hann þrýsti hönd Föður Chibon.
Bertouf dómari gaf frá sér eitthvert van-
stillingar-hljóð. „Við erum reiðubúnir að
hlusta á málsvörn yðar, herra Dufayel, ef
þér hafið þá nokkra málsvörn fram að
færa“.
Réttarþjónarnir flissuðu.
„Bíðið andartak, herra dómari“, sagði
lögfræðkigurinn. Hann sneri sér að Föður
Chibon „Flýtið yður nú“, sagði hann, „seg-
ið mér hvaða glæp þér eruð ákærðir fyrir. ■
Hverju stáluð þér?“
„Honum,“ sagði Faðir Chibon og benti
á Napóleon.
„Þessari vaxmynd af Napóleon?"
Faðir Chibon kinkaði kolli.
„Hvers vegna gerðuð þér það?“
Faðir Chibon yppti öxlum. „Þér gætuð
ekki skilið ástæðuna“.
„En þér verðið að segja mér það“, sagði
lögfræðingurinn biðjandi. „Ég verð að
finna einhverjar málsbætur fyrir yður_
Þessir grimdarseggir verða nógu harðir
fyrir því; en það getur verið að ég geti
gert eitthvað. Fljótir nú! Af hverju stáluð
þér þessum Napóleon?"
„Ég var vinur hans,“ sagði Faðir Chi-
bon. „Safnið varð gjaldþrota. Þeir ætluðu
að selja Napóleon á fornsölu, herra Dufa-
yel. Hann var vinur minn. Ég gat ekki
yfirgefið hann.“
Augu lögfræðingsins ljómuðu. Þau
skutu neistum. Hann barði í borðið.
„Agætt!“ hrópaði hann.
Svo reis hann á fætur og ávarpaði rétt-
inn. Rödd hans var lág og titraði af geðs-
hræringu. Dómararnir gátu ekki varizt
því, að halla sér áfrani og leggja við híust-
imar.
„Megi það gleðja hina háttvirtu dómara
í þessum franska rétti, að skjólstæðingur
minn er sekur,“ byrjaði hann. „Já, ég end-
urtek það með þrumandi röddu, svo að allt
Frakkland megi heyra það, já, allir óvinir
Frakklands, allur heimurinn megi heyra
það. Hann er sekur. Hann stal þessari
mynd af Napóleon, sem var lögleg eign
annars manns. Ég neita því ekki. Þessi
gamli maður, Jerome Chibon, er sekur, og
ég fyrir mitt leyti er hreykinn af sekt
hans.“
Það rumdi í Bertouf dómara. „Ef skjól-
stæðingur yðar er sekur, herra Dufayel, þá
er það útrætt mál. Þó að þér séuð hreyk-
inn af sekt hans, sem ég skal játa, að kem-
ur mér undarlega fyrir sjónir, þá dæmi ég
hann í. . . . “
„Bíðið, háttvirti dómari!“ Rödd Dufa'
yels var í senn biðjandi og skipándi. „Þér
verðið, þér skuluð hlusta á mig! Áður en
þér dæmið þennan gamla mann, ætla ég