Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Blaðsíða 38

32 DÆTUR FRUMSKOGARINS N. Kv,
Að svo mæltu keyrði hann hestinn spor-
um og hélt yfir í skógarjaðarinn, sem lá
að hinu auða svæði kringum hacienduna.
Hann reið greitt, og innan skamms kom
hann í rjóður, þar sem bjálkahús eins
starfsmanna haciendunna rstóð.
Hann batt hestinn við dyrakenginn og
barði með sérstökum hætti þrisvar sinnum
að dyrum.
Hurðin var opnuð að vörmu spori og.út
kom maður í mexikönskum klæðnaði.
Það var Gomez.
„Eruð það þér, hershöfðingi?11 spurði
hann.
„Já. Ert þú ferðbúinn?“
„Það hefi ég verið lengi. Hesturinn bíð-
ur söðlaður að húsabaki“.
„Hefir þú grímurnar?"
„Hérna eru þær“.
Hershöfðinginn og Gomez bundu á sig
grímurnar.
„Hvernig gekk það? Eg hefi ekki séð
þjg síðan í gær“.
„Ákjósanlega“, svaraði Gontiez hæglát-
lega. „Gamli Don Rodriguez mun aldrei
framar þeysa að næturlagi um hinar víð-
áttuniiklu merkur sínar“.
Hershöfðinginn bliknaði.
„Þið hafið þá drepið hann“, stundi hann.
„Hver veitti honum áverkann?“
„Santuscho“.
„Hljóðaði hann ekki?“ spurði Banderas,
sem nú hafði jáfnað sig á ný.
„Jú, einu sinni; en svo féll hann af hest-
inum. Og enginn hefir heyrt neitt“.
„Þar skjátlast þér“, mælti Banderas,
„ókunnur maður sá allt og heyrði allt“.
Gomez hrópaði upp yfir sig af skelfingu.
„Á hverju byggið þér það?“ stamaði
hann.
„Umferðaprangari, Ruben að nafni, gisti
í haciendunni í nótt. Hann segist hafa vit-
að um alít, sem fiam fór, og þekkja.morð-
íngjana. En nú er hann horfinn".
„Er það sá hinn sami Ruben, sem allir
kannast við vestur við hafið?“
„Það hygg ég“.
„Ég þekki hann ekki og ég skil ekki, að
hann þekki mig aftur, þótt hann ætti þess
kost að hitta mig. Og það get ég fullvissað
þann góða mann um, að dagar hans eru
taldir, ef það kemur fyrir“.
„Hvað gerðuð þið við líkið af plant-
ekrueigandanum?"
„Við földum það í holum trjástofni. En
Zurdo og Santuscho eru farnir með það
fynr klukkustund síðan til Kirkjuhell-
isins“.
„Ágætt“, sagði hershöfðinginn, „þá er
mál að halda af stað“.
„Áfram þá“, mælti Gomez og keyrði
hestinn sporum.'
Innan skamms voru þeir horfnir eins og
tvær gráar vofur út í þrumunóttina.
V. J
ÁRÁSIN.
Hestur Don Jaime geystist áfram eftir
skóginum. Þjónarnir reyndu að fylgja hon-
um eftir, en það varð árangurslaust. Hann
hvarf þeim með öllu og sjálfir villtust þeir
af leiðinni, sem fara átti.
Don Jaime sat eins og negldur í hnakk-
inn. Á þröngum skógarstígum varð hann
að sitja álútur til að greinarnar fleygðu
honum ekki af hestbaki. Honum var með
öllu óskiljanlegt stjómleysi hestsins, sem
venjulega var spakur og þægur.
Nóttin var dottin á, óhugðnæm og
skuggaleg. Þrumuveðrið var komið í al-
gleyming. Stormurinn söng dauðaljóð sín
í öllum áttum, og svipti í bræði sinni skóg-
artrjánum um koll, hverju af öðru. Há-
vaðinn var ægilegur,. það var eins og öll
villidýr hins myrka fmmskógar hæfu upp
söng sinn á þessari nóttu. Gegnum þrumu-
gnýinn heyrðust öðru hvoru sársaukafull
öskur tígrisdýra, er fallandi tré höfðu sleg-