Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Blaðsíða 20

14
KENNIMAÐUR
N. Kv.
Hann fór þess vegna af baki, hratt upp
hurðinni og gekk inn.
Inni í annarri krónni stóð ekkjan hálf-
bogin yfir lambi, sem hún var auðsjáan-
lega nýbúin að bjarga inn úr hríðinni. Því
var svo kalt, að það gat ekki staðið. Hún
hafði vafið utan um það poka og reyndi
að koma lífi í það. Móðir lambsins stóð
jarmandi yfir því. Innst inni í hinni
krónni voru tvær eða þrjár ær með Iömb,
,-sem báru sig kuldalega.
Konan var svo upptekin við að hjúkra
lambinu, að hún leit ekki upp, þó að hún
heyrði gengið um dyrnar. Hún sagði án
þess að líta upp:
— Kemurðu með eitthvað af ám núna,
Steini minn?
Prestur ræskti sig og gekk inn í króna.
— Komið þér sælar, Guðríður, sagði
hann svo.
Konunni varð svo bilt við að heyra
ókunnugan málróm, að hún misstí lambið
úr höndum sínum og leit upp með skelk
í svipnum. Þegar hún sá, hver gesturinn
Var, varð undrun hennar meiri en svo, að
hún gæti tekið undir kveðju gestsins.
— Get ég ekki hjálpað yður eitthvað,
Guðríður? spurði séra Bjarni dálítið
vandræðalegur, þegar þögnin var orðin
nokkuð löng.
Konan laut aftur niður að lambinu til
þess að hagræða því.
— Þér þurfið ekki að gera yður fyrir-
höfn mín vegna, sagði hún á meðan. Þessu
reiðir einhvem veginn af fyrir mér. Þér
verðið blautur og-------.
— Ég er kominn hingað til þess að
hjálpa yður eftir getu, greip séra Bjarni
fram í. . Það er ekki kvenmannsveður
núna. Er það ekki svo, að flestar ærnar
yðar séu úti ennþá með nýfædd lömbin?
Segið þér mér, hvert ég á að snúa mér til
þess að hafa uþp á þeim.
Hreimurinn í rödd hans var þannig, að'
hún kom ekki með fleiri mótbárur. Hún
gekk fram að dyrunum um leið og hún
sagði:
— Steini minn er hér fyrir sunnan tún-
ið með nokkrar lambær. Ef yður er al-
vara, þá skuluð þér hjálpa honum við að
koma þeim hér heim. Það er víst ekki gott
að koma þeim á móti veðrinu.
Úr dyrunum benti hún honum í áttina
þangað, sem drengurinn var að stríða við
ærnar. í gegnum hríðina sá hann grilla í
hann skammt fyrir sunnan túnið.
Hann stökk á bak Léttfeta, sem varð
því feginn að fá að spretta úr spori. Það
fór sem snöggvast um hann hrollur, þegar
hann kom aftur út í óveðrið, en nú var
ekki stund eða staður til þess að láta slíkt
á sig fá.
Sunnan við túnið barðist drengurinn
við að koma nokkrum lambám gegn veðr-
inu, en honum miðaði lítið áfram. Ærnar
snerust í krihgum lömbin, sem voru orðin
svo blaut og dofin af kulda, að þau gátu
varla gengið. Drengurinn varð sífellt að
vera á harðaspretti, til þess að koma
þeim eitthvað áleiðis og missa þær ekki
út í hríðina. Raunar var hann orðinn svo
þreyttur, að hann gat ekki hlaupið, en
hann hljóp samt. Hvað eftir annað rasaði
hann og datt um sína eigin fætur, sem
voru heldofnir af kulda. Yzt fata var
hann í treyjugarmi, sem náði honum nið-
ur á hné, en hún var orðin svo þung af
bleytu, að hún var honum algerlega ofviða.
Það var ekki lengur þurr blettur á líkama
hans. Hann fann, að hann var að þrotum
kominn, og var farinn að gráta, ekki ein-
ungis af kulda, heldur af reiði og sorg yf-
ir sínu eigin vanmætti.
En þá kom hjálpin, skyndilega og
óvænt. Út úr hríðardimmunni geystist
allt í einu maður á rauðum hesti, stað-
næmdist sem snöggvast hjá honum og
sagði við hann fáein orð, sem hann heyrði
ekki eða skildi ekki. Svo fór þessi maður
að hjálpa honum við ærnar.. Drengurinn