Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Blaðsíða 26

20
KENNIMAÐUR
N. Kv.
ing höfðu þau annars hagað sér heimsku-
lega, bæði tvö. Vonandi var það ekki ot
seint að bæta úr því nú.
Nei, það var ekki of seint. Hún elskaði
hann ennþá. Kossinn hennar í morgun
brann ennþá á vörum hans. Svona hefði
hún ekki kysst hann, ef hún elskaði hann
ekki af öllu hjarta. Hann hlakkaði til þess
að koma heim. —
Kom ekki þarna ríðandi maður á móti
honum? Hver gat verið á ferð núna?
Sennilega einhver að svipast eftir kind-
um. En var ekki þetta Guttormur á
Vatni? Ekki gat hann verið að leita að fé
sínu á þessum slóðum.
Guttormur stöðvaði hest sinn, er þeir
mættust. Hanh virtist dálítið undrandi yf-
ir því að mæta séra Bjarna í þessu veðri
og komið fram á kvöld. — Þeir heilsuðust.
— Kemúr þú langt að? spurði Guttorm-
ur svo.
— Frá Ási, svaraði prestur. En hvað
ætlar þú langt?
— Fram í Ás. Mér datt í hug, að ef til
vill gæti ég eitthvað liðsinnt ekkjunni, þó
að seint sé.
Séra Bjarni gat ekki varizt sigurgleði
við þá tilfinningu, að hafa orðið fyrri til
en Guttormur. Sú tilfinning margborgaði
alla þá ósigra, sem honum fannst hann
hafa beðið fyrir horium. Hann naut þess
að heyra sjálfan sig segja:
— Ég hugsa að hún hafi ekki sérstak-
lega þörf fyrir hjálp núna. Ég fór fram
eftir strax í morgun og hefi veríð þar í
dag. Við fundum allar ærnar og komum
þeim í hús, svo að þar er allt í góðu lagi
núna.
— Það þykja mér góðar fréttir, sagði
Guttormur. Þá þarf ég ekki nauðsynlega
að fara lengra. Hann sneri hesti. sínum
við og þeir riðu af stað samsíða.
Samtalið var slitrótt í fyrstu. Undan-
gengin viðskipti þeirra höfðu reist þann
múr á milli þeirra, sem erfitt var að
brjóta niður. En séra Bjarni varð að við-
urkenna fyrir sjálfum sér þann beiska
sannleika, að hann hafði gert Guttormi
rangt til. Hann langaði til þess að sættast,
en það er stundum erfitt að stíga fyrsta
sporið til þess að brjóta odd af oflæti
sínu. En hann fann það jafnframt, að ef
hann ætti að halda sjálfsvirðingu sinni
óskertri, varð hann að verða fyrri til að
rétta fram hendina til sátta.
— Getum við ekki verið vinir, Guttorm-
ur, byrjaði hann, nærri því biðjandi. Mér
hefir oft fallið það illa, hvernig ég hefi
komið fram við þig. i
— Ekkert mér jafnhugleikið, svaraði
Guttormur. Raunar er þessi misklíð okkar
eins mikið mér að kenna. Ég gat komið í
veg fyrir hana að miklu leyti. En ég
gerði það bara ekki.
— Við skulum ekki fara að metast um
það, hvor okkar eigi þar meiri sök, sagði
séra Bjarni. Það er aðeins mannlegt að
hrasa ,en því aðeins, að við gerum allt,
sem í okkar valdi stendur til þess að gera
allt gott aftur.
— Á meðan mannlegur fullkomleiki er
ekki til, verðum við að leitast við að
breyta eftir því, sem sannfæring okkar
segir, að sé það bezta og réttasta,- sagði
Guttormur og tók í útrétta hönd séra
Bjarna og þrýsti hana á sinn venjulega
hlýja og þróttmikla hátt. —
Stuttu seinna kvöddust þeir fyrir peð-
an Breiðavað. Prestur gaf Léttfeta lausan
taum heim túnið: Hann var ekki fyrri
kominn af baki en konan hans kom
stökkvandi út og flaug umsvifalaust upp
um hálsinn á honum, svona eins og hann
var til reika, blautur og forugur.
— Það er gott, að þú ert.kominn, vinur
minn, hvíslaði hún inn í eyra hans. Það
hefir verið svo leiðirilegt að vita þig úti í
þessu voða-veðri í allan dag.
Svo dreif hún hann inn og lét hann
hátta; kom svo með heitt kaffi, til þess að