Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Síða 41

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
35
„Hugleysingjar og skræfur ráSast á sof-
andi bardagamann. Leysið af mér böndin
og fáið mér vopn mín og ég skal reka ykk-
ur alla á flótta, eins og barða hunda. En
þið þorið ekki að fá mér þau, því að þið er-
uð ekki hermenn. Vopn ykkar og fjaðra-
skraut berið þið aðeins til að sýnast.
Heima fyrir gangið þið í pilsum og spinnið
hör og ull eins og kerlingar ykkar“.
Höfðinginn og menn hans ráku upp
dýrslegt öskur. Sumir þeirra þrifu til
fomahawka* sinna og létu dólgslega.
„Kyrrir!“ kallaði höfðinginn. „Vér flytj-
um þenna mann til stöðva vorra. Hann
hefir hætt oss. Við píslarstaurinn gefst oss
kostur á að heyra fuglinn syngja, meðan
konur og börn Apacha-indíánanna kvelja
hann og limlesta á hinn hryllilegasta hátt“.
„Þið munuð ekki kúga mig meira en
orðið en“, svaraði Don Jaime, „ég mun
uvallt svívirða ykkur og fyrirlíta; huglaus-
ar kvenskræfur eruð þið og annað ekki!“
Rauðskinnarnir þekktu ekkert skamm-
aryrði verra en kvenskræfa. Þó var reiði
þeirra alls ekki óblandin lotningu, því að
hinn rauði sonur skógarins ber ekki eins
Uukla virðingu fyrir neinu eins og hug-
r®kki. Geðró hins unga manns vakti hjá
þeim aðdáun og virðingu.
Eftir bendingu frá höfðingjanum hurfu
uokkrir þeirra út í skóginn. Að vörmu spori
komu þeir aftur með nokkra viðarteinunga,
sem þeir bundu saman í börur. A þær var
Hon Jaime lagður.
Fjórir Indíánar hófu þær á axlir sér og
Jnnan skamms var hersingin horfin út í
Skógarmyrkrið.
VI.
í SKÓGINUM VIÐ COLORADO.
I fyrsta kapitula sögu vorrar hefir verið
Sagt frá för hershöfðingjans og fylgdar-
tomahawk, Indíánaöxi.
manns hans, Gomezar, í Kirkjuhellinn og
hinum hræðilegu atburðum, sem þar gerð-
ust.
Hestar þeirra félaga geystust eins og
stormbyljir eftir gresjunum. Það var líkast
því, að þeir byggjust við því, að Blóðsugan
væri á hælum þeirra. — Þ&ir voru á heim-
leið.
Langt var liðið nætur, er þeir náðu frum-
skógarspildu þeirri, er aðskildi gresjuna
frá ökrum haciendunnar.
Þessum tveim þorpurum varð strax
rórra, er þeir komu inn á milli trjánna og
gresjan var að baki þeim, með auðn sína og
ömurleika.
Þeir hægðu því smám saman reiðina og
hlóðu skammbyssur sínar.
„Þetta líkist mest draumi“, mælti
Banderas og dróg andann djúpt.
„Getur nokkur neitað því framar, að til
séu draugar?“ svaraði Gomez fullur skelf-
ingar yfir því, sem borið hafði fyrir þá í
Kirkjuhellinum.
„Eg skal að minnsta kosti viðurkenna
það, að enginn draugur hefði getað gert
mig skelfdari en þessi Blóðsuga“, svaraði
Banderas. „Það getur varla verið neitt éft-
irsóknarvert fyrir íbúa haciendunnar að
hafa hana fyrir nágranna“.
„Það er lítið hægt við því að gera“.
„Við sjáum nú til. Ég hefi ákveðið hvað
gera skal. Þegar ég hefi náð hinni fögru
Donnu Dolores á mitt vald og eigum henn-
ar, skipti ég þeim í þrjá hluta. Þú færð einn
þeirra að launum fyrir dygga þjónustu,
Zurdo annan, og afganginn sel ég og flyt
með mína fögru brúði til höfuðborgar
Mexikóríkis. I þessari eyðimörk vil ég ekki
eiga heima stundinni lengur“.
„En ef þú nærð ekki Donnu Dolores?“
Banderas hló óhugnanlega.
„Hver gæti svo sem hindrað það? Faðir
hennar er dauður og á þessari stundu er
bróðir hennar annað hvort búinn að háls-
brjóta sig í skóginum, eða dauður á eitri.
5*