Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Qupperneq 46

40
VINUR NAPÓLEONS
N. Kv.
FaSir Chibon þurrkaði rykhrúgu úr
betra eyra Napóleons.
„Ó,“ hrópaði hann. „Það hlýtur að vera
unaðslegt að vera ungur og ástfanginn!
Voruð þér nokkurn tíma ástfanginn, Na-
póleon? Néi, það er leiðinlegt! Ég veit það,
því að ég hefi heldur ekki verið heppinn
í ástum. Kvenfólkið vill heldur stóra og
sterka menn, er það ekki? Jæja, við verð-
um að hjálpa þessum ungu elskendum,
Napóleon. Við verðum að sjá um, að þau
fái notið þeirrar sælu, sem við fórum á mis
við. Þér skuluð því ekki láta þau sjá, að
þór hafið gætur á þeim, ef þau koma hing-
að annað kvöld. Ég ætla að láta sem ég
sjái þau ekki.“
A hvérju kvöldi þegar búið var að loka
safninu, spjallaði Faðir Chibon við Napó-
leon um ástir amerísku stúlkunnar með
tindrandi, dökku augun og granna, bein-
vaxna Frakkans.
„Það er eitthvað ekki allt með felldu,“
sagoi Faðir Chibon kvöld eitt og hristi
höfuðið. „Það er eitthvað, sem er Þrándur
í Götu hamingju þeirra. Hann hefir litla
peninga og er nýbúinn að ljúka námi. Ég
heyrði hann segja henni það í kvöld. Og
hún á frænku, sem ætlar sér annað fyrir
með hana. En hvað það væri sorglegt, ef
örlögin skildu þau að! En þér vitið, hvað
örlögin geta verið miskunnarlaus, er það
ekki, Napóleon? Ef við aðeins hefðum
peninga, gætum við ef til vill hjálpað
þeim; en ég á enga peninga; og ég býst við
að þér hafið verið fátækur líka, úr því að
þér eruð svona raunamæddur á svipinn.
En hlustið nú. Morgundagurinn verður
mjög örlagaríkur fyrir þau. Hann hefir
spurt hana, hvort hún vilji giftast sér, og
hún sagði, að hún skyldi segja honum það
annað, kvöld kl. 9 hér á þessum stað. Ég
heyrði þau ráðgera þetta. Ef hún kemur
ekki, þá þýðir það nei. Ég hugsa, að við
munum sjá tvær hamingjusamar mann-
eskjur annað kvöld, haldið þér það ekki,
Napóleon?“
Kvöldið eftir, þegar síðasti gesturinn
var farinn, og Faðir Chibon hafði lokað
útidyrahurðinni, kom hann til Napóleons
með tárin í augunum.
' „Þér sáuð það, vinur minn?“ sagði Faðir
Chibon snöktandi. „Þér tókuð eftir því?
Þér. sáuð andlit hans og hve fölur hann
varð? Þér sáuð augu hans og örvænting-
una, sem skein úr þeim? Hann fór ekki,
fyrr en ég hafði þrívegis sagt honum, að nú
ætti að fara að loka safninu. Mér fannst ég
vera böðull, það get ég fullvissað yður um;
og hann horfði á mig eins og dæmdur
maður. Hann gekk út þungum skrefum,
hann var ekki lengur beinn. Því hún kom
ekki, Napóleon; stúlkan með tindrandi
dökku augun kom ekki. Litla ástarsagan
okkar er orðin að sorgarsögu. Hún neitaði
honum, þessum vesaling, þessum óham-
ingjusama, unga manni!“
Kvöldið eftir, þegar búið var að loka,
kom Faðir Chibon hlaupandi til Napóle-
ons, hann titraði af ákafa.
„Hún var hérna!“ hrópaði hann. „Sáuð
þér hana? Hún var hérna og var alltaf að
gá umhverfis sig, en auðvitað þom hann
ekki. Ég sá það á svipnum á honum í gær-
kvöldi, að hann var búinn að missa alla
von. Að lokum áræddi ég að tala til henn-
ar: „Ungfrú,“ sagði ég, „afsakið dirfsku
mína, en það er skylda mín að segja yður
— hann var hérna í gærkvöldi og beið
fram að lokunartíma. Hann var náfölur,
ungfrú, og saug fingur sína í örvæntingu.
Hann elskar yður, ungfrú, það gat hvaða
sauður sem var séð. Hann elskar yður
heitt og hann er vandaður og góður mað-
ur, því megið þér trúa. Valdið honum ekki
slíkrar hjartasorgar, ungfrú!“ Hún greip 1
ermi mína: „Þér þekkið hann þá?“ spurði
hún. „Nei, því miður,“ sagði ég. „Ég hefi
aðeins séð hann hérna með yður.“ „Vesa-