Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Síða 51

Kv.
VINUR NAPÓLEONS
45
Orðrómur þessara þriggja dómara hafði
jafnvel borizt inn fyrir veggi Pratoney-
safnsins, og sá orðrómur var ekki fallegur.
Það voru þrír öldungar, sem höfðu fylli-
lega unnið til viðurnefnisins Ógnarþrenn-
Jngin, með hinum ströngu dómum sínum;
vísindamenn bliknuðu þegar þeir heyrðu
nafn þeirra, og af því voru þeir hreyknir.
Skömmu síðar kom fangavörðurinn aft-
Ur glottandi.
„Það fylgir þér einhver hundaheppni",
sagði hann við Faðir Chibon. „Fyrst færðu
°gnarþrenninguna fyrir dómara og svo
faerðu herra Georges Dufayel skipaðan
sem verjanda þinn“.
„Er þessi herra Dufayel þá ekki góður
Iögfraeðingur?“ spurði Faðir Chibon.
Fangavörðurinn glotti. „Hann hefir
ekki unnið eitt einasta mál síðustu mán-
uðina“, sagði hann, eins og það væri eitt-
hvað sérstaklega fyndið. „Það er betra en
nokkurt bíó, að heyra hann þvæla
°g flækja mál skjólstæðinga sinna fyrir
rettinum. Hann hefir alls ekki hugann við
n^alið. Hann er eins og út á þekju. Það er
h^ft á orði í réttinum, að þeir sem fái
Georges Dufayel fyrir verjanda, séu fyrir
fram dauðir. En ef maður er of fátækur til
að borga lögfræðingi, þá verður maður að
f^ka því, sem að manni er rétt. Það er
neimspeki, karl minn!“
Faðir Chibon stundi.
„Bíddu þangað til á morgun“, sagði
nngavörðurinn glaðlega, „þá muntu fá
nsega ástæðu til að stynja“.
„En get ég ekki fengið að tala við herra
Dnfayei?11
»Til hvers er það? Þú stalst dúkkunni,
Var það ekki? Hún verður lögð fram í rétt-
lnum, til að vitna gegn þér. Það er ekki
arualegt! Vitni í málinu: Herra Napóleon!
u ert auðsjáanlega eins sekur og Kain,
.minn, og dómararnir verðá ekki lengi
retta því af, því máttu trúa. Jæja, ég sé
*g aftm- á morgun. Sofðu vel“.
nðir Chibon svaf ekki vel. Hann svaf í
v^Un °g veru alls ekkert. Og þegar hann
ar leiddur inn í stúkuna í réttarsalnum
mt öðrum mönnum, sem gerst höfðu
brotlegir við lögin, féll honum allur ketill í
eld. Hann fylltist lotningarkenndum ótta
á þessum stóra réttarsal og þeirri þungu al-
vöru, sem hvíldi yfir öllu þar inni.
Hann herti upp hugann og spurði einn
vörðinn hvar lögfræðingur hans, herra
Dufayel væri.
„O — hann er á eftir tímanum eins og
vant er“, svaraði vörðurinn. „Þér verðið
heppinn ef hann kemur alls ekki“, bætti
hann við.
Faðir Chibon lét fallast niður á fanga-
bekkinn og leit upp í dómarastúkuna and-
spænis. Þar sat ógnarþrenningim og hon-
um rann kalt vatn millr skinns og hörunds
við þá sjón. Bertrouf, aðaldómarinn, var
rauður og þrútinn af brennivínsdrykkju;
og fyllti út í dómarastólinn eiris og eitrað-
ur sveppur. Gobein sat hægra megin við
hann. Hann var skorpinn eins múmía og
virtist vera minnst hundrað ára og augun
glóðu eins og í eiturslöngu. Perouse var
með feikna mikið og úfið alskegv og út úr
því skaut hryggháu og oddhvössu nefi;
hann horfði á Faðir Chibon og sleikti
skeggið með langri, ljósrauðri tungunni.
Faðir Chibon lá við yfirliði; honum fannst
hann ekki vera stærri en matbaun, og enn-
þá auðvirðilegri, en dómararnir á hinn
bóginn eins og einhverjar ógnarlegar
ófreskjur.
Fyrsta mál var tekið fyrir: ungur, reg-
ingslegur náungi, sem hafði stolið appel-
sínu úr vagni.
„Já, herra þjófur“, rumdi Bertouf dóm-
ari og yggldi brýrnar, „þú ert reginslegur
núna. Ætli þú verðir eins reginslegur þeg-
ar þér verður sleppt úr fangelsinu eftir eitt
ár? Ég býst ekki við því. Hvað er næsta
mál?“
Faðir Chibon varð þungt um. Heilt ár
fyrir eina appelsínu — og hann hafði stol-
ið manni! Augu hans reikuðu um salinn.
Hann sá tvo varðmenn koma með eitthvað
á milli sín og setja fyrir framan dómarana.
Það var Napóleon.
Einn af varðmönnunum klapoaði á öxl-
ina á Föður Chibon: „Þér eruð næstur“,
sagði hann.