Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Qupperneq 53

N. Kv.
VINUR NAPÓLEONS
47
a3 biðja yður að lofa mér að leggja fyrir
yður eina spurningu.“
„Nú já?“
„Eruð þér Frakki, Bertouf dómari?"
„Vissulega.“
„Og þér elskið Frakkland?"
„Dirfist þér að efast um það?“
„Nei, ég vissi það. Þess vegna munuð
Þér hlusta á mig.“
„Ég hlusta.“
„Ég endurtek þá: Jerome Chibon er
sekur. Fyrir lögunum er hann glæpamað-
Ur- En í augum Frakklands og þeirra, sem
unna því, er sekt hans dýrðleg sekt; sekt
hans er heiðarlegri en sjálft sakleysið.“
Dómararnir þrír litu hver á annan. Fað-
lr Chibon starði með galopin augun á verj-
®nda sinn. Georges Dufayel hélt áfram:
„Nú eru tímar breytinga og umróta í
landi voru, háttvirtu dómarar. Glæsilegar
erfðavenjur, sem áður fyrr voru fæðingar-
réttur hvers einasta Frakka, fá nú að deyja
ðrottni sínum. Óvinirnir sitja um okkur,
hæði utan lands og innan. Æskan er alin
uPp í virðingarleysi fyrir þeim heiðri, sem
einu sinni var sál þjóðarinnar. Æskan
Sleymir hinni ómetanlegu arfleifð aldanna,
^ýkilmennunum, sem einu sinni vörpuðu
Jóma á Frakkland, þegar Frakkar voru
rakkar. Það getur verið, að sumir hafi
Sleymt virðingu þeirri, sem mikilmennum
Pjóðarinnar ber. . . .“ Dufayel leit hvasst
a dómarana — „en það eru enn til nokkrir
^ttjarðarvinir, sem ekki hafa gleymt því.
S barna situr einn þeirra.“
„Þessi gamli maður ber innst í hjarta
Slnu brennandi ást til Frakklands. Þér
Setið kallað hann einfaldan, ómenntaðan
°nda. Þér getið sagt, að hann sé þjófur.
n égf segi, og allir sannir Frakkar munu
^ja wieð mér, að hann sé föðurlandsvin-
jJ’ háttvirtu dómarar. Hann elskar Napó-
°n. Hann elskar hann fyrir það, er hann
af h /yrir h'rakkland. Hann elskar hann,
Þyí að i Napóleon brann sá eldur, sem
erði Frakkland voldugt. Þeir tímar voru,
lr ulegu dómarar, að feður okkar höfðu
Urikl^Hfí til að kannast við þessa ást á
Urn foringja. Þarf ég að minna yður
á æfiferil Napóleons? Ég veit, að þess þarf
ekki. Þarf ég að segja yður frá sigrum
hans? Nei, ég veit, að þess þarf ekki held-
ur.“
Þrátt fyrir það rakti herra Dufayel æfi-
feril Napóleons. Hann rakti nákvæmlega
glæsilegasta tímabilið x æfi Napóleons.
Hann fór mörgum orðujn um orrusturnar,
sem hann háði. I klukkutíma og tíu mín-
útur talaði hann af eldlegri mælsku um
Napóleon og þátt hans í sögu Frakklands.
„Það getur verið, að þér hafið gleymt
þessu,“ hélt hann áfram, „og aðrir hafa ef
til vill líka gleymt því. En þessi gamli
maður, sem situr hér sem fangi, hefir engu
gleymt. Hver var það, sem bjargaði þess-
um bezta syni Frakklands, þe?ar kaup-
sýslumenn og braskarar ætluðu að fleygja
honum i ruslahrúgu fornsalans? Voru það
þér, háttvirtu dómarar? Var það ég? Nei,
þvi miður. Það var fátækur öldungur, sem
elskaði Napóleon meira heldur en sjálfan:
sig. Ihugið þetta, virðulegu dómarar. Þeir
ætluðu að kasta Napóleon i ruslahrúgu
fornsalans — Napóleon Frakklands —
Napóleon okkar. Þá reis þessi maður upp
— þessi Jerome Chibon, sem þér ætlið að
brennimerkja sem þjóf, og hann hrópaði,
svo að allt Frakkland, allur heimurinn
mætti heyra: „Hættið! Þér, sem vanhelgið
virðingu Napóleons, hættið! Það er ennþá
einn Frakki á lífi, sem ann minningu föð-
urlandsins; það er ennþá einn föðurlands-
vinur á lífi. Ég, ég, Jerome Chibon, skal
bjarga Napóleon!“ Og hann bjargaði hon-
um, háttvirtu dómarar.“
Herra Dufayel þurrkaði sér um ennið,
og um leið og hann benti ásakandi á Ógn-
arþrenninguna, sagði hann: „Þér getið sent
Jerome Chibon í fangelsi. En ef þér gerið
það, þá minnizt þess, að þér sendið sál
Frakklands i fangelsi. Það getur verið, að
þið finnið Jerome Chibon sannan að sök.
En ef þér gerið það, bá minnist þess, að þér
eruð að dæma mann fyrir föðurlandsást
hans, fyrir ást hans á Frakklandi. Hvar
sem sönn hjörtu bærast í brjóstum sannra
Frakka, mun afbrot Terome Chibon mæta
skilningi, og þar mun nafn Jerome Chibon