Nýjar kvöldvökur - 01.01.1924, Side 5

XVII. árg.
Akureyri, Jantíar 1923.
1. hefti.
Flink merkisberi.
Saga úr Prjátíu -ára-stríðinu.
Eftir Loðbrók.
(Framh.).
Jeg skipaði nú fðrunaut mínum að hjálpa
mjer að bera hálminn í smáhrúgur fram með
árbakkanum. Við þetta vorum við langt fram
á nótt. En þrátt fyrir það, þótt áliðið væri,
mátti jeg ekki hætta við svo búið, því að enn
var eftir Iangt og strangt erfiði.
Jeg hafði sem sje tekið eftir því, að hlaðið
hafði verið upp all-miklu af brenni við kofann.
Jeg skipaði nú manninum að hjálpa mjer líka
til þess að bera þetta brenni í smáhrúgur fram
með árbakkanum, á þann hátt, að altaf voru
tvær hálmhrúgur milli brennihauganna. Jeg
Ijet ofurlítið af vel þurrum hálm inn í hvern
brennihaug, til þess að betur gæti kviknað í
því.
»Æ, nú er jeg dauðþreyltur orðinn,« mælti
mannauminginn að þessu verki loknu. »Jeg
hefi þrælað eins og kvikindi altaf síðan um
hádegi.® #
»fú hefir nú gott af því, vinur minn,«
ansaði jeg. »En ef þú ímyndar þjer, að þú
fáir nú að ganga til hvíldar, þá skjátlast þjer
mikillega. Enn er öllu ekki lokið, og jeg býst
við, að öllu verði ekki lokið fyr en undir
morgun.*
»Ó, ef aðeins lífi mínu verður þyrmt, þá . .. «
»það gleður mig ósegjanlega, vinur minn,
að þú skulir geta hagað þjer eins og skyldan
býður. Komdu nú hingað með tvö reipi og
tvær vatnsfötur.*
Innan stundar hafði hann uppfylt skipun
mína.
Svo skipaði jeg honum að sækja vatn í fötu
í ána og notaði það eins og jeg hefði ákveðið
með sjálfum mjer. Pessum vatnsburði hjeldum
við áfram, þangað til mjer þótti nóg komið,
og tók það ekki mjög langati tíma, en hafði
þó nægilega mikið vatn til þess að geta gegn-
vætt allar hálmhrúgurnar. En þó var þessu
öllu ekki lokið fyr en sól var komin á loft.
og var mjer þá ekki til setunnar boðið að ná
til herbúðanna í tæka tíð.
Mjer þótt: ekki ugglaust að skilja manninn
eftir í kofanum, því auðgert var fyrir hann að
varpa öllum hálmhrúgunum í ána og eyði-
leggja með því gersamlega næturerfiði mitt.
Jeg tók hann því með mjer til herbúðanna, en
ljet hann áður læsa kofa sínum. Jeg þarf ekki
að taka það fram, að á meðan bað hann þrot-
laust fyrir lífi sfnu.
Jeg óttaðist ekki um, að hætta stafaði af Úlrik
Apfelbautn eftir að sól var risin. Jeg vissi
að hann mundi vera svo hygginn að hætta sjer
ekki hingað um hábjartan daginn, þegar hann
vissi, að jeg hafði þekt hann. Jeg þóttist því
öruggur um, að jeg mundi finna verk mín
óhögguð, þegar jeg kærni aftur.
Þegar jeg kom til herbúðanna ásamt mann-
garminum, gerðust fjelagar mínir kátir yfir
fjarveru minni, því að þeir hjeldu, að jeg
1