Nýjar kvöldvökur - 01.01.1924, Qupperneq 6

2
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
hefði dvalist við ástaræfintýri um nóttina. Reir
báðu mig að segja sjer alt af Ijetta um æfin-
týri mitt, og þegar jeg gerði hvorki að játa
eða neita, styrktust þeir í trú sinni um ástæð-
una fyrir fjarveru minni. Rannig komst jeg
hjá því að gera grein frá því, sem jeg í raun
og veru hafði aðhafst um nóttina, og hver
ásetningur minn var.
Jeg gat ekki annað en dáðst að ráðdeild
konungs hvað snerti allan undirbúning þess
sem ske átti, og hversu hann hafði notfært
sjer öll hlunnindi, sem ráð voru á. Hann
hafði látið flytja nokkuð af stórskotatækj-
unum á árbakkann, þar sem hann var nokkru
hærri heldur en árbakkinn fjandmannamegin,
og stefndu nú um 30 fallbyssuop ógnandi
á herbúðir fjandmannanna, sem voru mun
lægri.
Um kl. hálftíu var merki gefið um að byrja
erfiði dagsins. Samstundis þrumuðu skotin frá
þessum 30 fallbyssum okkar, og sá jeg að þau
gerðu óvinunum mikinn skaða. Og skömmu
síðar tóku fallbyssur óvinanna undir hinn ægi-
lega söng. Svo urðu skotdunurnar miklar, að
ómögulega varð greint orðaskil. Jeg sá litla
herdeild, sem sett hafði verið framarlega í her
óvinanna gereyðast á lítilli stundu fyrir stór-
skeytum okkar. Og svona var það víðar. Mann-
fall varð ofurlítið í her okkar, en þó ekki nema
lítill hluti móts við mannfallið í her keisarans.
Pessu næst ruddist sveit Finna fram á ár-
bakkann til þess að byrja brúarsmíðina, og á
eftir þeim komu vagnar hlaðnir trjávið og
öðru efni er þurfti til brúargerðarinnar. Og þótt
þessi sveit hrausta drengja vissi það fullvel
fyrirfram, að þeir mundu fæstir eiga afturkvæmt
frá þessu starfi, sást þó ekki á andliti þeirra
æðra nje ótti. Og svo gall við fallbyssuskot og
kúlan tætti upp árbakkann fast hjá þeim. En
þeir litu ekki einu sinni við. í orðaforða þeirra
voru ekki tii orðin ótti nje hæíta.
Petta var augnablikið, sem jeg hafði beðið
eftir, til þess að framkvæma fyrirætlanir mínar,
sem jeg hafði undirbúið um nóttina.
Jeg gekk nær, þar sem jeg vissi, að Gústaf
Aðólf hafðist við. Hann stóð áhyggjufullur
og þungbúinn, umkringdur af hershöfðingjum
sfnum.
»Herra minn og konungur,« var jeg svo
djarfur að mæla við hann eftir að jeg hafði
heilsað honum og hershöfðingjum hans.
»Nú, nú, Flink. Hvað er þjer á höndum?«
spurði konungur mildilegast.
»Jeg ætla allra þegnsamlegast að biðja einnar
bónar, ef konungi mínum mætti þóknast að
hlusta á mig.«
»Berðu ósk þína upp, þjer er það fyrirfram
leyft. Pað er að segja, ef þú ert ekki að beið-
ast lausnar úr her mínum, því að það leyfi
jeg aldrei.*
»Pó er bæn mín í áttina við það.«
»Hvað segirðu! Fyr hjelt jeg, að sól og
tungl myndu farast, en þú, Flink merkisberi,
færir fram á að yfirgefa konung þinn. Jeg
ætla heldur ekki að taka orð þín trúanleg,
heldur hitt, að bak við þau liggi eitthvað dul-
ið, sem þú vilt mjer og málefni okkar í hag.«
»Pjer hafið rjett að mæla, konungur minn.
Mjer hefir aldrei lcomið til hugar að biðja
lausnar úr þjónustu yðar, meðan mjer auðnast
að vera. Bæn mín er sú, að mega yfirgefa
herinn nokkrar klukkustundir. Jeg þykist líka
vita, að engin sjerstök þörf sje fyrir riddara-
liðið meðan á brúarbyggingunni stendur.«
»Nú, nú, og hvernig ætlarðu að nota fjarveru
þína hjeðan, gefi jeg þjer leyfi til þess?«
»Jeg ætla að framkvæma fyrirætlun, sem jeg
hefi undirbúið, því að jeg býst við, að hún
muni gera Finnunum brúargerðina auðveldari.
Með öðrum orðum: Jeg ætla að framleiða
reykjarmökk svo mikinn, að hann hylji ána
bakkanna milli, og geri fjandmönnunum ókleyft
að sjá hvað við höfum fyrir stafni og hindri
þá í að tefja brúargerðina.«
Konungurinn virti mig lengi fyrir sjer. Pað
var líkast, eins og hann vildi líta inn í insta
afkima sálar minuar, til þess að komast fyrir
um hugsanir mínar.
Svo mælti hann: »Já, jeg skil þig. Og þar
eðþú hefir oftlega sýnt áður með skarpskygni