Nýjar kvöldvökur - 01.01.1924, Síða 9

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
5
aði hann til mín. »Athafnir þínar hafa arðið
okkur að ómetanlegu liði. Jeg tel okkur nú
þegar liafa gersigrað.®
»Jeg vil allra þegnsamlegast óska yður til
hamingju með þennan stórfelda . . .«
». . . sem jeg má þakka þjer fyrir að
miklu leyti.«
»Mínar athafnir munu að líkindum lítið hafa
breytt framgangi orustunnar. En . . . jeg er
hjer kominn í öðrum erindum. Jeg er búinn
að finna vað á ánni, sem er áreiðanlega svo
trygt, að riddaraliðið getur komist þar yfir um.
En yfir brúna getur fótgönguliðið farið. Pað
veltur aðeins á því, hvort þjer, herra konung-
ur, álitið það hentugt, að ráðast að óvinunum
frá tveim hliðum í senn.«
Jeg 'benti nú konunginum þangað, sem jeg
hafði sjeð Úlrik Apfelbauin fara yfir um ána.
Gústaf Aðólf ljet samstundis gefa riddaraliðinu
merki um, að fara þangað. Jeg flýtti mjer að
ná í hest minn og reið í fararbroddi með her-
deild minni. Jeg fann vaðið á ánni fyrirhafn-
arlaust, og innan stundar mátti sjá frá báðum
bökkuin árinnar óslitna keðju ríðandi manna í
ánni og leit hún út tilsýndar eins og belti,
sem spent hafði verið milli árbakkanna.
Myrkrið tók nú að færast yfir, og gaf kon-
ungur út skipun um, að ekki skyldu fleiri af
riddaraliðinu fara yfir ána þetta kvöld, en þeir,
sem þegar væru komnir yfir um, skyldu eftir
besta megni gera sjer vígi á árbakkanum. Kon-
ungur vildi auðsæilega ekki stofna í hættu þeim
sigri, sem þegar var unninn, með því að hreyfa
herinn f næturmyrkrinu, sem svo fjandmenn-
irnir gætu notað sjer.
En fjandmannaherinn var ekki á hnotskóg
eftir tækifæri til að gera okkur skaða. Heldur
notuðu þeir nælurmyrkrið til þess í kyrþey að
yfirgefa herbúðirnar og halda af stað til baka
í góðri reglu.
Daginn eftir, þegar konungur vor kom i
þessar mannlausu herbúðir og sá, hversu vel
var um alt búið, heyrði jeg hann segja:
»Hefði jeg verið í sporum hertogans af
Bayern, mundi jeg aldrei hafa hlaupið úr jafn-
góðu vígi og þetta er, og opnað með því
fjandmönnunum breiðan veginn inn í landið,
fyr en vopn þeirra hefðu brytjað mig í parta.*
XII.
Við múra Ingolstadts.
Eftir að hafa komist klaklaust yfir Lech-ána,
sneri Gústaf Aðólf för sinni til Augsburg með
her sinn. Pótt bærinn væri varinn af deild úr
her keisarans, var þó meginhluti borgarbúa
evangeliskur og vinveittir okkur. Pess vegna
treystist ekki setuliðið þar að veita mótspyrnu,
en gáfu hljóðalaust borgina upp. Pann 24.
apríl hjelt sænski herinn inn í borgina og Ijet
Gústaf Aðólf íbúa hennar hylla sig. Pegar
hann hafði trygt sjer þessa borg, hjelt hann
tafarlaust áfram, og skömmu seánna námum
við staðar við múra Ingolstadts, sem var eitt
hið voldugasta vígi í Pýskalandi.
íbúarnir í nágrenni borgarinnar voru all-
flestir fjandsinnaðir okkur, og fengum við oft
og tíðum að kenna á þvi. Sendiboðar páfans
gerðu og sitt til, að æsa alþýðuna upp á móti
okkur, og ofstæki margra varð svo mtkið, að
ef ’þeir hittu Svía einan, drápu þeir hann um-
svifalaust og þóttust gera það í góðum tilgangi
og hjeldu það vera guði og dýrlingum sínum
velþóknanlegt og sjálfum þeim sáluhjálparmeðal.
Nokkrum sinnum hafði her okkar gert áhlaup
á vígið, en orðið að hverfa frá aftur, án þess
að vinna nokkuð á. Her Tillys var hinn harð-
snúnasti, og eftir dauða hans, sem hann hafði
hlotið af sárinu, er hann fjekk í orustunni við
Leeh-ána, mun herinn hafa fylst heift og hefni-
girni, og kom það fram í þeirri djörfung og
óttaleysi, er hann sýndi í vörninni. Margur
landi minn varð að láta líf sitt þarna, en eink-
um var mannfallið mikið í hóp fyrirliðanna,
og var ekki annað sýnna en óvinirnir legðu
sig eftir því, að stefna skotum sínum á þá.
Oft og tíðum fór konungur sjálfur með hóp
manna njósnarferðir, og þá svo nærri víginu,