Nýjar kvöldvökur - 01.01.1924, Síða 10

6
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
að kulur fjandrnannanna gátu hæglega náð
þeim. Hann var því iðuglega í lífshættu.
Morgun einn sá jeg þjón konungs statida
úti fyrir tjaldi hans með hest hans og beið
þess auðsæilega, að konungi þóknaðist að nota
hann. Af því að jeg vissi, að konungur ljet
aldrei leiða hest sinn fratn án þess áður að
hafa gefið skýlausa skipun unt það, þóttist jeg
vila, að nú ætlaði hann eina af þessum njósn-
aiferðutn.
Meðan jeg beið þess, að sjá konunginn stíga
á hestbak, kom greifinn frá Brandenburg ríð-
andi og nam staðar f hvamminum, þar sem
tjald konungs var reist. Greifinn stökk fimlega
af baki og fjekk þjóninum tauminn, en gekk
inn í tjald konungs.
Svo staðnæmdust tuttugu riddarar skamt frá
tjaldinu. Pað var sýnilegt, að nú átti að fara
vandasama og áríðandi för, því að vertju frem-
ur var vandað til hennar.
Konungur kom út í dyrnar ásamt greifan-
um. AU-stór hópur hermanna hafði safnast
saman álengdar til þess að horfa á burtför
konungs, og nú gall við kátt húrraóp frá þeim.
Hermenn Gústaf Aðólfs Ijetu aldrei neiít tæki-
færi ónotað til þess að sýna honum, hve þeir
unnu honum og dáðust að honum.
Konungur þakkaði og hneigði sig lítið eitt
í áttina til okkar. Jafnsnemma virtist mjer hann
virða mig fyrir sjer andartak. Alveg rjett. Hann
benti mjer með hendinni og jeg var ekki seinn
á mjer að þjóta til hans.
»Langar þig til, Flink, að verða samferða
konungi þínum stuttan spöi ?«
»Já, sannarlega.«
»En jeg get sagt þjer það fyrirfram, að ekki
er ugglaust um, að þessi för geti orðið hættu-
leg. Ferðinni er heitið inn að fallbyssukjöítum
fjandmannanna,*
»Jeg vona, að konungi mínum hafi aldrei
komið til hugar, að jeg væri hræddur.«
»Nei, það verð jeg að viðurkenna. Ef þig
fýsir til fararinnar, þá náðu í hest þinn og
reyndu að ná okkur.«
Jeg ljet ekki segja mjer þetta tvisvar sinnum,
en söðlaði hest minn og náði skjótt fylgdar-
liði konungs.
Við hjeldum svo nær og nær borgarvíginu.
Rar og á hinum rambyggilegu borgarmúrum
gengu verðirnir fram og aítur. En það leit
ekki út fyrir, að þeir veittu okkur neina eftir-
tekt nje þeim kæmi nokkuð við ferðalag okk-
ar, því að þeir virtu okkur ekki viðlits.
Við hjeldum ótrauðir áfratn og vorum nú
fyrir löngu innan skoímáls frá fallbysvum fjand-
mannanna. Svo beygðum við út af veginum,
sem við höfðum haldið eftir, og fórutn í boga
umhverfis múrana, en stöðugt svo nærri þeim,
að fallbyssukúlur fjandmannanna hefðu hæglega
getað náð olckur. Konungur veitti nána athygli
víggirðingunum og skrifaði stöðugt niður hjá
sjer eiít og annað, sem honum þótti gott að
muna. Pað var augljóst, að hann hafði gleymt
umhverfÍHU og hvar hann var staddur, en hafði
bundið hugann við það eitt, að vinna fyrir-
ætlunum sínum og komast að niðurstöðum.
Aðeins einu sinni heyrði jeg hann mæla við
greifann:
»Einkennilegt mætti það heita, ef við fynd-
um aldrei leið gegnutn þessa múra. Við höf-
um þó alt til þessa haft guð og lukkuna rneð
okkur.«
»Já,« mælti ungi greifinn frjálslega. »Jeg
veit ekki um það vígi í víðri veröld, sem gæti
staðist hina óviðjtjfnanlegu herkænsku Svíakon-
ungs og hetjudug hermannanua hans sænsku.«
»En engu að síður hefi jeg mist margt
manna og ágætra hjer við Ingolstadt og er þó
litlu nær, og að rjettu lagi ætti jeg að hverfa
hjeðan á burt, en mig lokka stöðugt líkurnar
til þess, að fá hjer ríkulegt og vænt herfang.«
»Herfang? Ó — nú skil jeg! I5jer eigið
við kjörfurstann. Jeg verð að segja, að það
verður ánægjuleg stund, þegar hinn mikilláti
Maximilian af Bæheimi stendur frammi fyrir
yður sem fangi yðar.«
»En það á nokkuð langí í lartd ennþá,«
mælti konungur og fjell nú talið niður.
Pegar hjer var komið, varð jeg þess var, að
einhver útbúnaður og óvenjuleg hreyfing var í