Nýjar kvöldvökur - 01.01.1924, Side 11

NÝJAR KVÓLDVÖKUR.
7
aðsígi á borgarmúrunum. Rar var kominn
mannfjöldi og sá jeg menn vera að fjalla utn
fallbyssurnar. Jeg bjóst við, að nú mundi eiga
að fara að senda okkur kveðju, því að auðsætt
var, að nú voru fjandmenn vorir farnir að veita
okkur glögga eftirtekt, með því líka að jeg sá,
að ýmsir voru að benda á okkur.
Jeg óitaðist mest af öilu, að fjandmennirnir
mundu hafa þekt Gústaf Aðólf, og myndu nú
gera sjerstaka tilraun til þess að ráða hann af
dögum.
Með þessa hugsun og sleginn sf ótta fyrir
dýrmætu lífi konungs, var jeg á flugst‘gi með
að benda honum á hæítuna, sem yfir honum
vofði. En orðin, sem jeg ætlaði að segja, frusu
á vörum mjer, því að í sömu andránni sá jeg
rauðan blossann fram úr einum fallbyssukjaft-
inum á vígisveggnum. Jeg heyrði hvininn í
kúlunni meðan hún þaut í breiðum boga og
kom niður þar sem konungur var.
Mjer sortnaði fyrir augum.
Og jeg heyrði óp samferðamanna minna:
sKonungurinn er fallinn! — Konungurinn er
dáinn!«
Jeg hafði tæpast kjark nje mátt til þess að
stökkva af hestbaki til þess að ná þangað, sein
konungur fjell, hulinn í möl og mold og með
hestinn sínn góða blóðugan við hlið sjer.
En þó komst jeg þangað og gat með hjálp
hinna dregið konunginn út úr moldardysinni.
Við fyrsta tillit sá jeg þá, að konungurinn var
ósærður, en mjög blóðugur, sem stafaði frá
hesti hans.
»Konungurinn lifir!« hrópaði jeg.
»Guði sje lof og . . .« mælti ungi greifinn.
En hann enti aldrei setninguna, því að önnur
kúla kom þjótandi og gerði enda á lífi þessa
unga, efnilega manns. Hann fjell örendur af
hesti sínum, en hesturinn stóð grafkyr og
teygði frani makkann, eins og hann væri síst
að skilja í, hvers vegna herra sinn færi svona
að. En svo var alt í einu eins og hann skildi,
hvemig í öllu lá, því að hann prjónaði fótun-
um og stökk af stað hamstola, og var hart á,
að honum yrði náð.
Og nú hófst fyrir alvöru skothríðin frá virk-
inu, og var engu líkara en að ætlun fjand-
mannanna væri sú, að enginn okkar slyppi
lifs af.
En konungur greip nú í taumana á hesti
greifans og valt sjer á bak, eins og ekkert væri
um að vera. Hann mælti:
^Vesalings ungi, röski vinur. Mjer sem þótti
svo vænt um þig!«
Við vissum það allir, að þótt ekki sæi ann-
að á konungi en að hann væri hinn rólegasti,
var honum annað innan brjósts. Við sáum,
hversu hann leit dapurt á fallna vininn sinn og
sa'um tár glitra í augum hans. En hann mælti:
»Rað væri heimska, að ætla sjer að halda
lengra. Taki einhver ykkar lík greifans fyrir
framan sig; svo flýíum við okkur hjeðan.«
Skipunum konungs var þegar hlýtt og við
vorum innan stundar komnir út fyrir skotmál
fjandmannanna. Við riðurn svo áfram með lík
greifans til herdeildar hans, en konungur fór
leiðar sinnar til sænsku herbúðanna.
Eins og jeg hefi áður sagt, voru hjeraðs-
búar hvergi nærri vinveitlir okkur ogkomumst
við að raun um þetta.
Konungur hjelt leiðar sinnar og var í þung-
um þönkum. Jeg veit ekki, hvort heldur hugur
hans hefir dvalið við fallna vininn, eða hann
hefir verið að hugsa um framtíðina á vígvell-
inum. Eitt er víst, að konungur veitti ekki
eftirtckt samtali, sem fylgdarlið hans hóf með
sjer. Og ekki var he'dur hægt að sjá, að hann
veitti umhverfinu nokkia athygli.
Einn úr fylgdarliðinu sagði sögu af því,
hvernig einn Svíanna hafði verið myrtur dag-
inn áður, einmitt þar sem þeir voru nú staddir.
Hann hafði heitið Pjetur Fálki. Hann hafði
særst slæmu sári, þegar herinn braust yfir
Lechána. Hann var hvergi nærri heilbrigður
orðinn, var máttvana og vanburða. Hann hafði
verið einn sfns liðs. Alt í einu var hann um-
hringdur af íbúum hjeraðsins, körlum, konum
og börnum. Pessi skríll rjeðist að Pjetri með
bareflum, spöðum og öðrum áhöldum, og
mörðu lífið úr honum með þeim. Sögumaður