Nýjar kvöldvökur - 01.01.1924, Side 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
9
¥itfirrmgurinn frá St.
Eftir Philip Galen.
(Framhald).
Mortimer setti á sig þrjóskusvip og geispaði
um leið. »Annars er best að hann komi nið-
ur og dtekki með okkur. Hann á ekki að
vera neinn sjúkravörður hjer.«
»Jæja, ef þú endilega vilt hafa hann með,
þá tak þú hann með þjer, en hann verður að
vera hjá mjer á.morgun.«
»A tr.orgun förum við á refaveiðar, — hann
líka.c
Mjer fanst nú komin tími til þess, að jeg
Ijeíi mitt álit í Ijósi og mælti því rólega;
»Jeg þakka yður fyrir gott boð, herra minn,
en jeg ætla hvorki að drekka eða spila í kvöld,
— því jeg spila aldrei og drekk mjög sjaldan.
Eigi mun jeg heldur fara á refaveiðar á morg-
un, því að þegar jeg hefi lokið störfum mín-
um hjer, þarf jeg samstundis brott, því jeg
hefi mjög áríðandi störfum að gegna.
Mortimer Ijet brýr síga, en þagði.
»Rakka yður fyrir«, mælti markíinn.
»En þjer megið öldungis eigi fara hjeðan
mjög bráðlega.*
Skömmu síðar fórum við frá markíanum. Jeg
fór inn á herbergi mitt, en Mortimer niður til
fjelaga sir.na. — Pessa nótt vakti brytinn hjá
markíanum.
Tuttugasti og fyrsti kapítuli.
Tvær erfðaskrár.
Mjer gekk mjög ilia að sofna þessa nótt, og
það var o.ðið mjög áliðin nótt, er jeg loks
fjekk hvíld í örmum svefnsins.
Svo komu draumarnir:
Mjer virtist jeg vera með Percy í ótal lífs-
hættum og sífeldum flótta — áfram, áfram
þutum við án þess að við gælum staðnæmst.
— Alt í einu fann jeg hann greip hönd mína
— jeg vaknaði og hálfsofandi hrópað.i jeg:
»Percy, — Percy! — jeg er hjernaU
En um leið og jeg opnaði augun, sá jeg
framan í andlit gamla brytans. Hann var ná-
fölur af hræðslu og horfði á mig með ang-
istaraugum. Hann stóð við rúm mitt með log-
andi ljós i hendinni.
»Hvað gengur á?« spurði jeg, þegar jeg
var farinn að átta mig.
»Guð minn góður. — Hvern hrópuðuð þjer
á áðan?«
»Hvað eigið þjer við?« spurði jeg.
»Hrópuðuð þjer ekki Percy! Percy!?«
»Svo, — gerði jeg það. Pað má vel vera.
— Mig hefir verið að dreyma.«
»Pað getur verið, — Já, þannig hlýtur það
að vera.«
»En hvað eruð þjer að gera hjer? Vilduð
þjer finna mig?«
»Já, herra minn. Jeg ætlaði að biðja yður
að koma inn til hans hágöfgi. Hann hefir
fengið eitt af verstu skelfingarköstum sínum.
Pjer getið ef til vill hjálpað honum eitthvað
og friðað hann.«
»Er herra Mortimer hjá honum?« spurði jeg.
»Nei, hann sefur. Gestir hans eru nýfarnir
og þjónarnir eru rjett búnir að koma honurn
í rúmið. Fyrstu klukkustundirnar verður engin
leið að vekja hann, því að að hanri var mjög
drukkinn.«
Jeg klæddi mig í flýti, og örlítilli stundu
siðar vorum við komnir inn í herbergi markí-
ans. Hann lá í hægindastólnum eins og vana-
lega og horfði upp í loftið. Pegar við kom-
um inn, hrökk hann við.
»Hver er þetta?« hvíslaði hann.
2