Nýjar kvöldvökur - 01.01.1924, Síða 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
11
kom Mortimer inn til mín, klæddur í veiði-
mannabúning. Hann var auðiæilega í illu skapi,
og er hann hafði kastað lauslega kveðju á mig,
bætti hann við:
»Þjer getið sjeð, að jeg er tilbúinn í veiði-
förina. Klæðið þjer yður í snatri og komið
með.«
»Rað getur ekki verið alvara yðar, herra
minn, að reyna að fá mig til að svíkja helg-
ustu skyldu mína. Og jeg verð að gefa yð-
ur sama svar og í gær, að jeg þakka yður
mjög vel fyrir boðið, en get því miður eltki
þegið það. Hans hágöfgi þarf mín með nú
meira en nokkru sinni áður.«
»Jæja, — jeg bjóst líka við því, að þjer vild-
uð ekki koma með. Pað gerir ekkert. Rjer
getið einnig gert mjer gagn hjer.«
»Alveg rjett, herra minn. Það er einnig
mitt álit.«
»Já, — en þjer skiljið víst eigi til fullnustu
við hvað jeg á. — Við skulum tala hreinskiln-
islega saman. Jeg þarf að tala nokkur alvarleg
orð við yður.«
»Gerið svo vel og talið, jeg hlýði á,« svar-
aði jeg og settist við hlið hans í legubekknum.
»Jæja þá, læknir góður. Ef þjer fremur
kjósið fjelagsskap föður míns en mín, þá hefi
jeg auðvitað ekkert á móti því.«
»Fyrirgefið, herra minn,« greip jeg fram í.
»Hjer er eigi verið að ræða um, hvaða fje-
lagsskap jeg frekast kýs mjer, heldur um það,
hvað sje skylda mín.«
»Satt er það, — jeg viðurkenni, að þjer
hafið að öllu Ieyti á rjettu að standa. Og
fyrst að skyldur yðar krefjast að þjer sjeuð
hjer, þá er ekkert við því að segja. En jeg
sagði áðan, að þjer gætuð gert mjer afarmikið
gagn með því, að vera kyr hjer heima.«
»Pað gleður mig. Til þess er jeg einmitt
kominn hingað.*
»Leyfið mjer að halda áfram máli mínu. í
g®r Ijetuð þjer í ljós álit yðar á veikindum
föður míns. Segið þjer mjer nú í alvöru:
Hafið þjer góða von um bata? Er það áreið-
anlegt?*
»ÁreiðanIegt er það ekki, en miklar líkur.«
»Jæja, þetta er þá yðar álit, en trúið nú
orðutn mínum. Honum fer altaf síversnandi.
Ofsjónir hans færast í aukana með degi hverj-
um og svo mun fara, að síðast mun hann eigi
geta losað sig við þær. Eruð þjer ekki á
sama máli, að þetta geti komið fyrir?«
»Jú, það getur komið fyrir, því miður.«
»Jæja, sjáið þjer nú til. Pað er dálítið starf,
sem jeg verð og vil fá hann til að Ijúka við
áður en hann missir vitið algerlega.«
»Og hvað er það?« spurði jeg.
»Nú skal jeg segja yður það, og um leið
rjetti jeg yður hönd mína til vináttu. Svo er
mál með vexti, að faðir minn er víst að hugsa
um að skilja við heiminn án þess að skilja
eftir erfðaskrá.*
Jeg varð forviða, er jeg heyrði þessi orð
hans, En jeg Ijet eigi á því bera, en svar-
aði rólega:
»Er það nauðsynlegt, þar eð þjer eruð eini
erfingi hans hágöfgi?*
Jeg hvesti augun á hann um leið og jeg
sagði þetta, en eigi vottaði fyrir hinni minstu
svipbreytingu í andliti hans.
»Rjett er það. Pað leikur enginn efi á um
það,« svaraði hann. »En þó eru það nokkrir
náskyldir frændur okkar, sem munu gera kröf-
ur til arfsins og það er þess vegna . . . Jæja,
jeg veit þjer skiljið mig.«
»Fyrst að svo er mál með vexti, er það
rjett, að erfðaskrá væri þarfleg. En aftur á
móti álít jeg ekki, að sú stund sje nálæg, að
faðir yðar verði svo, að hann eigi geti fram-
kvæmt þetta.«
»Pað er öruggara að treysta því eigi. Nú
ætla jeg að segja yður gang málsins. Faðir
minn hefir í raun og veru gert erfðaskrá fyrir
nokkrum árum síðan. Er hún undirskrifuð af
lögfræðing og vottum, en faðir minn hefir enn
eigi ritað nafn sitt undir hana. Hvers vegna
veit jeg eigi. Ef hann nú deyr án þess að
gera það, er erfðaskráin ónýt, og jeg býst við,
að lenda í allskonar þrasi við ættingjana, eins
2*