Nýjar kvöldvökur - 01.05.1925, Síða 17

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
79
stórar metaskálar og vóg á þeim alt, er til
skips var flutt. Jeg er bú nn að gleyma því,
hvað hann hjet rjettu nafni, en hásetarnir köll-
uðu hann kaptein Avoirdupois (þ. e. verzlunar-
vog). Einnig hafði hann með sér heljarstóra
bók og ritaöi hann í hana þunga kjölfestunnar,
skotfæranna, vatnsins, matvælanna, kolanna, alls
fasts og lauss reiða og yfir höfuð alls. Pessu
næst vóg hann alla hásetana, foringjaefnin og
kistur þeirra, foringjana og alt, er þeir höfðu
meðferðis og loks sjálfan sig. En þungi hans
var harla lítill og óx lítið við hann hin sam-
lagða þungatala. Ekki veit jeg með vissu, hví
hann gerði þetta, en einlægt var hann að stag-
ast á þungamiðju og hræranleik og fyrirferð
hinna fijótandi efna. Jeg held þó, að þetta hafi
átt að miða til þe s, að ijettara væri fyrir hann
að reikna út kngdarstigin, en jeg var ekki svo
lengi á skiplnu, að jeg kæmist að því með
neinni vissú. Rví svo bar við einn dag, að jeg
hafði keypt mjer ný stígvjel og hafði þau, eins
og gefur að skilja, með mjer til skips. En jeg
gleymdi að skýra kapteininum frá þessu, svo
hann gæti vegið stígvjelin, en hengdi þau yfir
stag á miðþiljunum, þar seni þau róluðu fram
og aftur. En er kapteinniun komst að þessu, skip-
aði hann mjer, að hypja mig hið hiáðasta
burtu af skipi sínu alfarinn. Hvort hann hefir
haldið, að stígvje'in mundu sökkva freigátunni,
eða það hefir verið af öðrum orsökum, veit
jeg e’.ki, en hitt vissi jeg, að nú var jeg enn-
þá einu sinni orðinn frjáls eins og fuglinn í
loftinu, en um leið — atvinnulaus.
Jeg tók saman pjönkur mínar og hjelt f land.
Mjer var gramt í geði til bannsetíra stígvjel-
anna og setti þau því upp og pjakkaði á þe'm
milli skipakvínna í Portsmonth og þræddi jafn-
an eftir þeim götunum, er mestur var á saurinn
og svaðið. Petta lét jeg ganga, þar til jeg var
orðinn kúguppgefinn og komst ekki lengd
tm'na. En með þessu móti tókst mjer þó að
slíta stígvjelaskröttunum á hálfum mánuði.
Einn daginn, er jeg var að Iabba kring um
Sfórskipasmiðjurnar, kom jeg auga á tvíþiljaða
freigátu, er verið var að reiðabúa þar úti í
skipakvínni. Mjer flaug þá í hug að spyrjast
fyrir um, hver væri kapteinn hennar, og var
mjer sagt, að hann hjeti O’Connor. Petta var
þá, eftir nafninu að dæma, landi minn, svo
jeg hugsaði með mjer, að reynandi væri nú
fyrir mig, að biðja hann um skiprúm. Hjelt
jeg því í skyndi þangað, er hann bjó, og kvaddi
hann til viðtals. Mjer var fylgt inn til hans,
og er jeg hafði beygt rnig og bukkað eins og
jeg áleit þurfa, kvaðst jeg vera hjer kominn
til að bjóða mig sem sjálfboða á skip hans í
þjónustu Hans Háfignar, og að endingu sagði
jeg honum nafn mitt. Pað vildi þá svo vel til,
að hann hafði ýms rúm óskipuð, og þar eð
hin írska tunga Ijet honum vel í eyrum, spurði
hann mig, hvert jeg hefði áður í förum verið.
Jeg leysti úr því, og sagði honum einnig ástæð-
urna fyrir því, að jeg hafði verið rekinn úr
skiprúmi síðast, nefnilega að það hefði verið
gersamlega að ástæðulausu. Jeg sagði honum
lika stígvjelasöguna, og er hann hafði spurt
mig um hitt og þetta, og heyrt, að svör mín
voru jafnan sannleikanum samkvæm, rjeði hann
mig fyrir annan stýrimann.
Við fengum sk pun um að fara til Suður-
Ameríku, og báru staðvindarnir okkur þangað
í einum svip.
Mjer fjel! ágætlega við kapteininn, og sömu-
leiðis við hina aðra foringja og það sem best
var, við hertókum allmörg skip, sem töluverð-
ur slægur var í.
En hvernig sem á því stendur, þá hefi jeg
aldrei borið gæfu til þess, að vera lengi á
sama skipinu; hefi jeg ekki mátt við það ráða,
eða svo var í þetta sinn.
Alt gekk að óskum, eins og best má vera,
þar til kapfeinninn bauð okkur, helstu foringj-
um skipsins, á dansleik, er halda átti í þorpi
einu friðsamlegu. Áttum við hina skemtileg-
ustu nótt, en forlögin höguðu því svo, að jeg
átti einmitt morgunvökuna og skyldi sjá um
þvolt á þilförum freigátunnar. Og með því,
að jeg vanrækti aldrei skyldustörf mín, fór jeg
af dansle knum í dögun, hjerumbil um óttuskeið,
til þess að ná til skips í tæka tíð. Jeg labbaði