Skuggsjá - 01.11.1916, Qupperneq 8

S K U G G S .T Á
Skuggpjá tekur ekki pátt í persónuleg-
um illdeilum, en mun, ef svo ber undir,
ræða pau mál hiklaust og hlutdrægnis-
laust, sem á dagskrá kunna að verða, með-
al Islendinga vestanhafs.
Skuggsjá verður Jjví ekki málsvari neins
sérstaks flokks.
Með penna stutta formála í stafni, fer
Skuggsjá að heiman, og óskar að fá sem
flesta dvalarstaði meðal íslenzkra lesenda.
Ljós og ylur.
MAKGIR hafa heyrt gömlu konunnar
getið.sem bjó í gluggalausa kofanum.
Hún undi illa myrkrinu.
Uti sá hún sólskinið, unaðsbjart og
vermandi.
Henni fanst, sem bærinn sinn myndi
verða mun hlylegri, gæti hún veitt inní
hann ylríkum ljósstraumum.
Henni hugsaðist j)að ráð, að bera sól-
skin inn í svuntu sinni En einsog nærri
má geta, sóttist pað erfiðlega.
Ávalt er hún J>óttist hafa svuntufylli af
sólskini og ætlaði að kvolfa J)ví úr, pegar
inní kofann kom,—varsólskiniðhorfiðúr
svuntunni.
1 fljótu bragði virðist ])essi smásaga
ómerkileg, og að eins kfmnisaga um fá-
vizku kerlingar, en við nánari athugun,
má greina í henni ákveðnar línur og ekki
einskisverðar bendingar, sem vert er að
gefa gaum.
Gamla konan var í raun og veru ljós-
elsk, J)ótt hana brysti fyrirhvggju og úr-
ræði, til að verða aðnjótandi peirra hlunn-
inda, sem Ijósið hafði í sér fólgið.
Hún fann, að fálmið í dimmunni var
dapurlegt og ijósvana, einveran ömurleg.
Viðleitni hennar, að bera ijós í bæinn
sinn,—fjarlægjast skuggana og draga sig
eftir birtunni, — var virðingarverð, Jxitt
mistök yrðuáí framkvæmdinni,—og j)ar
í er kjarni sögunnar fólgin.
Dað er í raun og veru eðlishvöt allra og
alls, sem lífs nytur, aðteygja sig mót ljós-
inu, J)ótt oft virðist svo, sem sé hún svæfð
eða lítt áiærandi. I.iggja til |)ess margar
orsakir, að menn fá ei notið hinna verm-
andi áhrifa og hins Jmmgna lífsafls, sem
ljósið hefir að bjóða, pótt leyftur jæss leiki
um vangann.
Dað er sem gegnsæisvefur sálarinnar, sé
huldur peirri móðu, sem aðkomandi ljós-
geislar brotna í og missa afi sitt og birtu.
í skugganum vaxa vanheil blóm og lit-
snauð, en í birtunni próttmikil og lit-
auðug.—
Líkum lögum er og manssálin háð
Án birtu og yls Jiið innra,—í hugarheimi
eigin tilveru,—veikist hún og vistiar.
JJað er pví ómetanlega áríðandi hverj-
um manni, að vera Jjóselskur,—dragasig
úr skugganum inn á sólkinsbletti lífsins
Jjví ver, eru Jæir ofmargir sem sitja í
skugganum, útilokaðir frá pví að Jjós-
straumar Jífsins geti náð að verma Juig
peirra. JTer ekki að ámæia jxúm, sem
sært hafa fót í hvasseggja örJagaurðum
lífsins.—Deim verður eðlilega ganganu
])ung, umhveríið dapurJegt, sporaskiJ óljós
og vegurinn slitróttur.
En |)að er líka fjöldi manna, sem fyrir
ímyndaða erfiðleika og raunir, lilaða um
sig múrveggi svarts/nis og lt'yfa ekki ljósi
Jífsgleðinnar að Jauga hugann og verma
lífið SJíkir menn eru ekki einasta sjálf-
um sér óhqllir, lieldurog hafa Jx-ir óheil-
brvgð áhrif á ])á sem jæir eru í návist við,
i stað j)ess, að gera sitt til — Jeggja sinn
skerf að p>ví, að ylja umhverfið og auka
lúrtu í heiminum.
*
Nú er dimt í Jofti og dapurlegt umhorfs.