Skuggsjá - 01.11.1916, Blaðsíða 10

4
SKUGGSJÁ
Kyljan nætur andar svalt.
Skógar liggur laufið f>valt,
Litförótt í hverjum runni.
Nú er breyting yfir alt
Umhverfis í náttúrunni.
Dáin eru’ hin d/ru blóm,
Duptið f>eirra sinan hylnr.
Syngur fugl með sorgaróm.
Suðar blær í döprum róm.
Allsherjar pví dauðadóm
Dularfullann enginn skilur.
Dáin eru ’hin dyru blóm,
Duptið peirra sinan hylur.
Stutt f>ó væri líf f>eim léð,
Látin peirra’ oss nlla hryggja.
Sólin geislum sínum með
Signir peirra dánarbeð.
Heim, sem enginn hefir séð,
Huldusálir f>eirra byggja.
Stutt þó væri h'f þeim léð,
Látin þeirra’ oss alla hryggja.
En þá huggun eigum vér:
Aftur koma þau að vori,
Nú þó falli föl og ber,
Frjómagn þeirra’ ei dáið er,
Uegar vetrar veUli þver
Vaknar Hf í hverju spori.
JE, þá huggun eigum vér:
Aftur birtast þau að vori.
Ef að líkum lögum — manns
Líf á jörðu væri bundið,
Yrði skemmri hrörnun hans.
Harmur rnykri syrgjandans.
Dauðans-ótta efablands
Ollum þegar burtu hrundið.
Ef að líkum lögum — manns
Líf á jörðu væri bundið.
Kaflar úr ferðasögu Vilhjálms Stefánssonar.
P. B. þýddi.
[Kaflar þeir sem hér birtaát eru teknir úr bók Vilhjálms sjálfs: „My Liíe with the Eskimo“.]
FYRSTI dagur okkar meðal Dolpldn og
Union Straits Eskimóanna var sá
dagur æfi mirmar, sem eg hafði mest af
öllu þráð, og sem eg nú lít til baka á með
næmustum endurminningum, því að mér,
setri lærisveini mannfræðinnar yfirleitt,
en sérstaklega í þeirri grein er fornmenn
áhrærir,birti hanri mannkyn liðinna alda.
Connecticut-fylkisbúinn hans M a r k
T w a i n s sofnaði á nítjándu öldinni og
vaknaði upp í tíð Arthurs konungs meðnl
riddara, sem þeystu í hringlaudi herklæð-
um til bjargar fögrum fljóðum; en við,
án þeí S að sofna eitt au . nablik, höfðum
stigið út úr tuttur.ustu öldinni inn í land
hugvits og menningar samtíðinga löngu
liðinna nlda á döi.’um Arthurs konungs.
Dettn fólk líktist ekki því sem Cæsnr fann
í Gaul eða á Bretlandi; þeir líktust meir
hinum eldri veiðimannafiokkum Bret-
lands og Gauls, sem voru óafvitandi sam-
tíðingar hins fyrsta Egyfzka pyramíds.
Tilvera þeirra í álfu vorra fjölmennu
borga var tímatalsruglingur tíu þúsund
ára í tilliti til hugarfars og verklegra fram-
fara. t>eir öfluðu sér fæðu með áhöldum
S t e i n a 1 d a r m a n n a, hugsuðu sínutn
óbreyttu, frumlegu hugsunum og lifðu
sínu óörugga, áreynzlufulla lífi, — lífi,
sem mér virtist vera skuggsjá æfiferla
vorra elztu forfeðra, hvers bein og óþrosk-
uð handaverk stöku sinnum finnast í áa-
möl og forsögulegum hellirum. Fnndir
slíkra fornfræöileifa, í ymsum pörtum
veraldarinnar, af mönnurn þeim er lifðu
á undan notkun málmbræðslunnar, flytja
töfrandi sögu þeim sem hafa nógvísinda-
legt ímyndunaratl til að sameina brotin og