Nýja Ísland - 01.12.1904, Blaðsíða 6

r
52*
sem koma fram i leiknum og nokkuð veru-
lega kveður að, eru það að eins tveir menn,
sem kalia má fyrirmyndarmenn; eru það
Drake og Lampluph. Annar eins „ástvald-
u] “ og Storm er vægast taiað mjög leið-
inleg „persóna" í leiknum. Maður hefir
nóg af ofstækisfullum trúarvingls-mönnum,
þó ekki sé verið að „stiila“ þeirrij upp á
leiksviðinu og reynt að gera þá hugðnæma
þar. Og ekki batnar hjá höfundinum, þeg-
ar hann lætur Storm verða brjálaðan og
hann ætlar að kyrkja þá stúlku, sem hann
elskar, til að forða henni frá helvítis písl-
unr sjálfsagt. Storm á víst og að sýna góð-
an mann, en hann getur ekki ætlað öðr-
um nema ilt eitt; hann er stöðugt á nál-
um mcð, að stúlkan, sem hann elskar, veiði
hverjum einum óþokka að bráð; hann álítur
líka órnögulegt annað en að Drake séóþokki,
en þetta er ekki einkenni góðra rnanna.
„Þjófurinn hugsar að hver maður steli“ segir
máltækið. — Glory er einnig einkennilegur
smíðisgripui'. Hún elskar Storm út af líf-
inu, en er þó að „ralla“ með misindis-
mönnum og tekur á móti allri aðstoð hjá
Drake, án þess að vera svo hreinskilin að
segja honum sti-ax, að hann megi ekki bú-
ast við, að hún skoði það öðruvísi en bróð-
urhjálp. Nei, hún gefur Di’ake fyllilega
undir fótinn og það er henni eins mikið að
kenna, að hann einu sinni kyssir á kinn-
ina á henni, og full orsök er til að ætla,
að hún hefði ekki orðið svo fjarska reið,
ef Storm hefði ekki verið nýbúinn að tala
við hana. Hún tekur mjög hart á þessu
við Drake, og þó hann biðji auðmjúklega
fyrirgefningar, þá liggur næni að hann fái
hana ekki. En hvað skeður svo eftir nokkra
daga? Þá rýkur Glory upp og rekur rernb-
ingskoss að Drake. Sýnir þetta ekki nógu
groinilega, hvað manneskjan er ósamkvæm
sjálfri sér hjá höfundinum. Eigi þetta að
sýna „karakter persónu", þá er hún að minsta
kosti ekki eins og skaparinn býr þær til,
heldur. nokkurs konar „fabrik“ gat eftir
Hall Caine. Fleira þessu likt mætti til týna,
en það er nægilegt að benda á þotta, og
einmitt það, að höfundurinn leitast við að
gera „persónur" eins og Glory og Storm
hugðnæmar áhorfendunum, getur orðið til
þess, að menn hafi alt annað en gott af nð
horfa á leikinn. Leikur þessi hefir og mætt
mjög megnri mótspyrnu engu síður en lofi,
enda er það ekki að ástæðulausu.
Þau hlutverk, sem mest hvílir á í þess-
um leik eru Glory og John Storm. Hinir
eru ekkert neina hjálparmeðul til að ljós
þeirra skíni sem bezt. Hlutverk þessi
leika fröken Guðrún Einarsson og herra
Jens B. Waage. „Leikfélag Reykjavíkur"
virðist vera upp úr því vaxið, að halda
þeirri reglu, sem erlend leikhús fylgja, að
láta hina æfðustu og reyndustu leikara taka
hin vandamestu hlutverk. Þau eru ekki
að hætta á að fá þess háttar hlutverk ný-
græðingum í hendur. Að því er Storm
snertir, hefir ekki vei ið bagi að þessu, enda
er J. B. W. búinn að leika nokkuð lengi
nú og John Storm á mjög vel við hann,
í það minsta úr því hann er kominn í
hempuna. Það bagar hann, þegar liann
leikur unga menn, að hreyfingar allar líkj-
ast meiri gamalmenni en ungum manni
lrjá. honum. Annars er óhætt að segja, að
hann leiki mjög vel. Auðvitað eru það
smámunir, en samt hefði eflaust átt að
vera meiri kraftur í bænagjörðmni, þegar
hann liggur og biðst fyrir. Líka er hálf
óviðkunnanlegt í fjórða þætti, þegar Glory
neyðist til að tjá honurn ást sínn, að hann
skuli þá lrefja hana á loft i faðmi sér,
fleygja lrenni endilangri upp í sófa og . . . .
Það er nokkuð mikið af því góða. — Öðru
máli er að gegna með Glory, þar hefði
átt að taka þann æíðasta og fjölhæfasta
leikara, sem félagið átti völ á. Áður en
hún sézt á leiksviðinu er búið að lýsa
henni þannig: „Þegar hún stendur við
stýrið" [á bátnum sinum] „er hún sjómað-
ur frá hvirfli til ilja“. „Hún er fallegasta