Varðeldar - 01.01.1930, Blaðsíða 11

VARÐELDAR
9
rauk hann, svo sem venja er í heimahög-
um hans, beint á skátann og rak honum
rembingskoss. En breskur lögregluþjónn
kom þegar hlaupandi að, með reidda kylfu,
og vildi taka hann höndum fyrir að rjúka
á menn og bíta þá.
Þá er menn voru sem óðast að koma
fyrir tjöldum sinum, kom þar að maður
nokkur, og bauðst til að þvo gluggana,
fyrir einliverja litla þóknun. Þá er hon-
um var bent á, að tjöldin væru glugga-
Iaus, svaraði hann því til, að það gerði
ekkert, því að hann hefði sjálfur sjeð fyr-
ir því, með því at taka glugga með sjer.
()g það var satt.
Síst er að undra, þótt ýmislegt kæmi
þarna skringilegt fyrir, þegar þess er gætt
hversu margar þjóðir þar voru saman-
komna, og að þarna voru töluð svo að
segja öll mál veraldar. „Hvaðan ert þú?“
var algengasta spurningin. „Frá Pólnum",
svöruðu Pólverjar. Og ósjaldan hljóðaði þá
næsta spurning þannig: „Frá norður-
eða suðurpólnum ?“
Svíi einn rakst á annan skáta, sem liann
hjelt sig þekkja. Byrjuðu þeir að tala sam-
an á ensku, og gekk það sæmilega um
stund. En brátt kom þó þar, að ensku-
kunnátta Svíans þraut. Var þá tekið til á
þýsku, en það fór á sömu leið. Varð nú
þögn um stund. Loks segir Svíinn: „Kunn-
ið þjer ekki einhver fleiri mál, eða hverr-
ar þjóðar eruð þjer annars?“ „Jeg er Svíi,
en það mál kunnið þjer nú fráleitt“.
Englendingar stríða frændum sinum,
Skotum, mjög með þvi, hversu ágjarnir
þeir sjeu og aurasjúkir. Af þeim rótum
er eftirfarandi saga sprottin: Eins og
mönnum er kunnugt þá rigndi afskaplega
mikið dagana, sem allieimsmótið stóð
yfii’, flesta að minsta kosti. Varð þá að
fá menn til að halda vegunum færum,
með þvi að moka af þeim mesta aurinn.
Þá fann enskur skáti það snjallræði, að
kasta nokkrum koparpeningum á göturn-
ar rjett áður en Skotar fóru þar um. Eftir
það þurfti ekki að hugsa frekar um ra^t-
ing gatna.
Já, það hefir áreiðanlega verið gaman
og gagnlegt, að vera á skátamótinu, enda
kemur öllum saman um að þetta hafi ver-
ið hesta skátamótið, sem nokkru sinni
hafi verið haldið, þrátt fyrir alla rigning-
una. öllum nema þeim óánægðu. En þeir
segja: „Þessi skátamót eru alt öðruvísi
en þau voru í gamla daga, og það liafa
þau altaf verið“.
Bangsi kennir lög.
Persónur:
Bangsi: björninn.
Birkir: skógardrengurinn.
Grámann: foringi gráu ylfinganna.
Móalingur: foringi mórauðu ylfinganna.
Ylfingarnir fimm.
Flokkurinn.
Atburðirnir gerast í skógi. Þarf þvi eng-
in leiktjöld, ef leikurinn er leikinn undir
heru lofti. Sje aftur á móti leikið inni,
má mála i baksýn trje og runna. Gren
ylfinganna má búa til úr hrísi eða liafa
þau cngin — láta sem þau sjeu að
tjaldabaki.
Bangsi: (Situr upp á endann eins og
bjarndýra er háttur). Jeg hef nú kent
þjer lög þau er ríkja í skógum og vötn-
um, kent þjer að greina fúinn fausk frá
grænni grein, kent þjer að tala kurteis-
lega við villibýflugurnar og gera vatna-