Varðeldar - 01.01.1930, Page 12

10
VARÐELDAR
nöðrunuin aðvart áÖur en þú kafar í
tjarnir þær, sem þær liafast við í. Lát
mig nú heyra kenniorð skógabúanna.
Birkir: (liggur á öðru lmjenu og styð-
ur lófa á hitt). Allur þessi lærdómur er
orðinn að einum graut í höfðinu á mjer,
Bangsi sæll.
Bangsi: Afkvæmi mannsins er manns-
ins afkvæmi, og það kann ekki lög slcóg-
arins. Það verður því að læra þau. Lát
mig nú heyra kenniorðin:
Birkir: Kenniorð hverra? Skógurinn
talar mörgum tungum (hreykinn) og
jeg kann þær allar.
Bangsi: Nú, nú, lærdómshesturinn
þinn! Láttu mig þá heyra kenniorð
þeirra, er að veiðum ganga.
Birkir (er dimmraddaður, því að hann
reynir að líkja sem vandlegast eftir mál-
rómi Bangsa). Okkur rennur saina blóð-
ið í æðum, ykkur og mjer.
Bangsi: Rjett hjá þjer! Þá eru kenni-
orð fuglanna.
Birlcir líkir eftir kráku kvaki.
Bangsi: Og skriðdýranna?
Birkir: S-s-s (hvæsir eins og höggorm-
ur).
Bangsi: Lát mig nú heyra lcenniorð
liinna aðvífandi skógarhúa, sem biðjast
veiðirjettar í löndum vorum.
Birkir:
„Hvort viljið leyfa’ að jeg veiði lijer,
því vont er liungrið“ — og svarið er:
„Þið eigið að seðja’ ykkur
allir til samans,
en ekkert að drepa
bara til gamans“.
Ylfingarnir gæjast út úr grenjum sín-
um.
Bangsi: Hvaða ylfingar eru nú þetta?
Ylfingarnir (skriða á fjórum fótum
fram á leiksviðið. Grá-ylfingarnir stansa
í röð, öðrum megin og hinum megin þeir
mórauðu. Segja allir): „Við erum ylf-
ingar úr Urðarhlíðum.
Birkir: Ylfingar hræður mínir, komið
og gerið grein fyrir ykkur og látið oss
heyra lög þau, er öll dýr merkurinnar
lúta.
Grámann (foringi gráu ylfinganna):
Við erum gráu ylfingarnir.
Móalingur (foringi mórauðu ylfing-
anna): Við erum mórauðu ylfingarnir.
Bangsi: Jæja, Grámann, og þið allir
ylfingar úr Urðarliólum, látið mig heyra
visku þá, er jeg hefi kent ykkur.
i. Ylfingur: Svo hljóðar veiðiljóðið, þú
mikli konungur vor Bangsi, ógn og
vernd skógarbúanna:
Fætur, er geta fetað
fleiðurlaust eyfir heiðar.
2. Ylfingur:
Sjón er leiö oss sýnir
svarta nótt eins og hjarta.
.‘1 Ylfingur:
Undur fjarlægan andblæ
eyru næmust heyra.
L Ylfingur:
Fanna fagrar tennur.
fleinar hvassir úr beini.
5. Ylfingur: Allir þeir, sem einkenni
þessi liafa eru hræður vorir, nema liý-
enan og sjakalinn. Þau eru hugblauð og
herfileg hrædýr, og þau hötum vjer.
Grámann:
Illur holinn af blótinu er lireykinn,
hann þjer býður af klaufunum spark;.
en af gljáandi húð skalt þjer hæla,
því að hreinlæti’ er aaðlsins mark.
Þótt þú vitir að boli sje lirellinn
og i brösunum illur og knár.
Geymdu vinur þá viskuna lijá þjer,
því það vissum við fyr en í ár.
Móalingur:
. . Vertu ei grimmur við ókunna unga,
sem af óviti sækja þig heim.
Þótt ei beysnir til hardaga sjeu,
kannske’ er hjörninn samt móðir að
þeim.
„ J eg er mestur!“ Það hvolpurinn kallar,
sem í kapphlaupi af músinni her,
því hann veit ekki um víðáttur neinar