Eimreiðin - 01.01.1960, Qupperneq 41

EIMREIÐIN
29
En, þetta sem ég hafði yfir áðan, er nú kallað ljóð og á að vera
skáldskapur, á að vera list. Ætli það væri ekki vert, að skáld, sem
þannig yrkja, minntust þessarar vísu þinnar:
,,Sjdlfri list að lúta jyrst
listarnámið vigi;
hrokinn til þess háa i list
hentar ci sem stigi.“
Eg heyrði vængjaþyt og sá fugl fljúga fram hjá í áttina til fjalla,
°S um leið datt mér í hug ljóðlínan: „Og þar með var draumurinn
búinn“. . . . Ég lirökk við og leit þangað, sem ég hafði vitað skáldið,
Seð skáldið, er mér víst óhætt að segja, og hann var . . . liann var far-
11111. hafði trúlega farið strax, þegar hann hafði heyrt friðþœgingar-
oð'mn. . . . Asni var ég, — eins og ég hefði ekki mátt vita þetta fyrir?
Ég stóð þarna grafkyrr um hríð, viðutan og hálfargur, eins og
Sa> er vaknað hefur frá draumförum, sem honum er eftirsjá að í
'ókunni. En svo varð mér litið upp til Jökulsins. Hann var orðinn
Sullinrauður, eins og lijarta landsins liefði allt í einu hert á slögum
S]num, og ég leit út á sjóinn. Hvílík sjón! Sólin hafði sveipað vefj-
arhettinum frá ásýnd sinni og varpað brosgliti kvöldværðar á sjáv-
‘Uflötinn, þar sem hún hvíldi á rauðum bólstri við hafsbrún úti.
o 1
’?> svo var þar létt af mér drunganum, og þrátt fyrir það, að ég
heyrði nú raddir ferðafélaga minna, stóð ég kyrr um hríð á gró-
audi grundinni og mælti af munni fram:
„Mitt œtlland! með háfjöll og hvilsliœran foss,
við himin þú minnist i sólroðakoss,
og œgir að fótum þér vaggar sér vœr.
Nú veit ég að elskar þig hifninn og sar.
Á ströndunum frammi, þá vcerð er um ver,
þar vil ég i Ijósinu dreyma með þér
þinn Jónsvöku-drauminn við svefnlausa sól,
er svifur um miðnótt við norðurhafs ból.
2.
Snæfellsjökul sér úr stofugluggunum mínum heima í Silfur-
luni, 0g 0£t er £.g búinn að lilakka með sjálfum mér yfir þeirri
' Uneskju, að það útsýni verður ekki frá mér tekið. Þessi fjallagoði
Cr ^ldrei eins, — hann breytir ekki aðeins um svip og búnað frá