Eimreiðin - 01.01.1960, Qupperneq 57

EIMREIÐIN
45
Éannski íengi ég að vinna eitthvað
í vélinni.
°g það brá fyrir gleðibjarma í
hryggum augunum.
" En góði minn, bvernig fer þér
að detta önnur eins vitleysa í hug!
átt fallegt heimili og hefur þar
aht, sem þú þarfnast ... og ...
Ég þagnaði. Ég fann, að það sem
var að segja, voru staðlausir
stafir. Ég var að reyna að blekkja
Vegvilltan og vonasnauðan dreng.
Élann hlustaði heldur ekki á þess-
ar föksemdir.
Én mér fanst mér bera skylda til
að reyna að afstýra því, að hann
StJpi til einliverra örþrifaráða, því
að ég s;j ag ]lonum var alvara.
Éftir nokkrar fortölur fékk ég
lar*n til að lofa mér því að una
Úutskipti sínu til vorsins að minsta
'°sti og hyggja ekkert á strok. Svo
sagði ég honum að fara út og hressa
Slg stundarkorn.
Ég horfði á eftir honum, þegar
1a°n gekk fram stóra ganginn, á
InJVjar herðarn; ir og lotinn hálsinn,
etumana unglingur á löngum, öin-
111 legum gangi.
Ég var ag hugleiða, hvort það
1efði verið rangt af mér að telja
l0num hughvarf.
, ^igurður, góðkunningi minn, var
1 slæmu skapi, þegar hann heim-
s°Ui mig næst.
Það er Ijóti dragbíturinn, þessi
llemandi þinn, forstjórasonurinn,
sem ég asnaðist til að taka í tírna.
' vers vegna varaðirðu mig ekki
v‘ð honum?
" Ég gerði það.
~~ Það var of seint.
— Svo —hélt ég, að þú gætir gert
dúx úr hvaða amlóða, sem við
hinir kennararæflarnir, höfurn gef-
izt upp við, sagði ég meinfýsinn.
— Ekki úr þessurn pilti. Það er
ekkert hægt að gera úr honum, ekki
einu sinni fúx, því að hann nær
engu prófi úr þessu. Ég hef aldrei
kynnzt öðru eins dauðyfli. Hann
skeytir hvorki um skömm né heið-
ur, leggur bara kollhúfur. Aðeins
einu sinni hef ég séð lífsmark með
honum. Ég var að reyna að troða í
liann eðlisfræði og ég minntist á
það, að ég hefði oft ferðazt með
járnbrautum úti. Hann spurði mig
í þaula um eimvagna og gufuvél-
ar og ætlaði aldrei að hætta . . . Ég
ætla að hringja til föður lians á
morgun og segja honum, að ég sé
hættur að kenna stráknum. Og um
leið ætla ég að endursenda þessar
þúsund krónur, sem hann sendi
mér um daginn. Ég kæri mig ekki
um borgun, og sízt ofborgun, fyr-
ir vinnu, sem ekkert gagn gerir,
kannski bara bölvun.
— Svo þú ætlar að gera það? Þú
verður ekki öfundsverður af því.
— Láttu mig um það, og komdu
með kaffi og koníak.
Úrslit landsprófsins um vorið
urðu eftir líkum: Aðaleinkunn
Nonna náði ekki 3.00. Faðir hans
hringdi til skólastjóra og lét rigna
eldi og brennisteini í símann.
Hann hótaði að láta reka okkur
alla, kennarana, og leggja jafnvel
skólann í rúst.
.....Nú liðu missiri, án þess
að ég sæi Nonna. Ég frétti sarnt, að
faðir hans væri ekki af baki dott-