Ægir - 01.07.1919, Blaðsíða 17

ÆGIR
87
Reykjavíkur, getur skekkja áttavitans orð-
ið alt að 10° austlæg, nálega 1 strik, svo
kemur bil, þar sem engin skelckja hefir
verið athuguð, en fyrir norðan Álftanes-
ið byrjar hún aftur og er þá vestlæg, og
nær hámarki sínu fyrir utan Engey, alt
að 20° vestlæg. Hér er það sjávarbotninn,
sem á áttavitann verlcar, og allir hljóta að
skilja það, að fyrir framandi menn getur
þetta verið villandi og skipum þar af leið-
andi stýi’t öðru vísi en vera skyldi. pó
það hafi máske ekki komið fyrir áður, þá
sannar „Köbenhavn“, að slys getur borið
að höndum þar sem að menn sizt búast við
þvi. Reykjavíkurbær ætti að líta svo á
sóma sinn, að gera leið að höfninni greiða
og örugga og það fyrsta, sem Um þarf
að hugsa, er að leggja merki við Byg-
garðsboðann, sem búinn er að benda á
sjálfan sig, sem hættulegan grip. þcssu
næst verður að hugsa um, að hressa dá-
lítið við duflin, sem í nágrenninu eru, t.
d. hjá Viðey, Valhúsgrunnið o. fl. og at-
huga, hvort þau dufl eigi ekki að vera i
samræmi við lýsingu þeirra i sjókortinu,
en um það mun Ægir geta næst þegar
hann kemur út, því stangarlaust dufl get-
ur ekki, eftir því sem sjómenn læra, legið
við grunn, sem merktur er i kortinu með
dufh, upp úr hverju standi stöng með
hríssóp. Grunnið hlýtur því að vera eitt-
hvað annað.
Sveitafélögin láta og létu hressa við
vörðurnar á heiðunum þegar þær fóru
uð falla. Er minni þörf á að hressa við
nierki þau, sem leiðbeina eiga sjófarend-
um til öruggrar hafnar, þegar þau merki
fara að verða fremur villandi en til þess
að vísa á hina réttu leið?
Fyrir löngu hefir vei’ið minst á þörfina,
að klukku- eða hljóðdufli væri lagt við
Garðskagaflös — þar hafa mörg slys orð-
io og slysin eru þær bendingar, sem knýja
til framkvæmda, að vinna að því, að
draga úr þeim. Merki við yztu takmörk
flasarinnar er nauðsynlegt. Dæmin eru
mörg, sem sýna það, en klukka eða eitt-
hvert annað hljóðmerki væri einnig nauð-
synlegt, því þoka og dimmviðri getur
verið svo, að eigi sést til lands, og þvi
eigi hægt að ákveða fjarlægðina frá
sjálfri Skagatá, þegar siglt er fram hjá
henni, en allir vilja flýta sér og fara
styztu leiðina.
Reykjavík, 17. júlí 1919.
Sveinbjörn Egilson.
JauiglÍHgancrkia áVðpna/irði.
í skýrslu erindreka Fiskifélags íslands
í Austfirðingafjórðungi árið 1918, sem birt
er í „Ægi“ nr. 4—5 kemst herra Herm.
porsteinsson svo að orði á bls. 38, 2. dállc
neðst, um innsiglingamerkin á Vopna-
firði að ætla mætti að hann álíti að eg
haf vanrækt skyldu mína í því að auglýsa
þessi merki eða Ijós, sem setja megi á
merkin.
Enda þótt mér sé ekki ljóst hvað herra
H. ]?. álítur að eg hafi átt að auglýsa
frekar en það sem gert hefir verið, vildi
eg mega taka fram, að við höfum iitbúið
flestöll innsiglingamerki þannig, að hægt
sé að setja luktir á þau, ef vill, án þess þó
að gert sé ráð fyrir að það sé gert nema
eftir sérstakri óslc hlutaðeigenda; t. d. get-
ur það verið hentugt fyrir liafnsögumann,
sem er að leiðbeina skipi, eða fyrir fiski-
menn, sem eru í róðri, að hægt sé að setja
lukíir á vörðurnar er dimma tekur. En þar
sem hér er ekki að ræða um ljósbending-
ar, sem aðkomuskip eða ókunnugir bátar
mega treysta á að séu gefnar, er ekkert
hægt að auglýsa sjófarendum fram yfir
það, að innsiglingamerkin eru þarna sem