Ægir - 01.04.1926, Blaðsíða 10

54
ÆGIR
snúningum fyrir varðskipin, til skoð-
unar á einstökum skipum.
Hlutaðeigendur eru hérmeð ámintir
um að sýna flaggið varðskipi svo fljótt
sem unt er«.
Það mætti ætla að slik auglýsing,
sem þessi væri óþörf, því að sjómenn
myndu telja það sjálfsagða skyldu sína
að sýna þjóðerni sitt, en til er ekkert
annað ráð öruggara, en að sýna flaggið,
sem er tákn þjóðernisins.
En sannleikurinn er sá, að sjómenn
vorir vanrækja svo tilflnnanlega þessa
skyldu sína, að slik augtysing sem þessi
hefði átt að vera fyrir löngu komin og
ítrekuð iðulega.
Allar siglingaþjóðir keppast við að láta
flagg sitt sjást sem víðast, þær verja ó-
hemju fjármunum og kröftum og lífi
sinna beztu sona til að láta fána sinn
blakta á isauðnum heimskautanna, eða
upp á einhverjum fjallatindum, þar sem
mannsfóturinn hefir ekki áður stigið,
enda er sjálfstæði flestra ríkja dýru verði
keypt og ríkisfáninn, sem er tákn sjálf-
stæðisins, nokkurs konar helgur dómur.
Ríkin keppast við að vekja eftirtekt á
sér með þvi að færa út siglingaleiðir
sínar sem lengst og víðast, og i þeim
tilfellum vanrækja menn ekki að sýna
flaggið og tilkynna þjóðerni sitt, og þeir
kannast bezt við þá tilfinningu, sem
lengi hafa í útlöndum dvalið, þegar þeir
alt í einu sjá þjóðflagg sitt blakta við
hún á þeim stöðum þar sem þeir áttu
ekki von á að sjá það, og hjá siglinga-
þjóðunum vekur það metnað að halda
skipunum sem hreinustum og i sem
beztu standi til þess að þjóð þeirra þurfi
ekkí að skammast sín fyrir þá eða þeirra
skip, þegar það er borið saman við skip
annara þjóða á sömu stöðvum.
Það getur verið að við hefðum haft
gott af að kaupa sjálfslæði vort dýrara
verði en raun varð á, okkur hefði þá
máske þótt rneira til þess koma, en við
megum ekki gleyma því, að við erum
afkomendur frægra manna, sem vöktu
eftirteld á sér viða um heim og gera
það ennþá, hraustra og harðfengra vik-
inga, sem lögðu undir sig ríkari og fólks-
fleiri lönd en þeir komu frá, og sem
fundu nýjar heimsálfur og siglingaleiðir
á litlum, illa útbúnum skipum, ókunnir
flestum þeim hjálpartækjum, sem sjó-
menn nú á tímum nota til að komast um
heimshöfin. Okkar sjómönnum ber að
halda uppi heiðri þessara forfeðra okkar,
og eigum við þarna ótæmandi þjóðar-
metnað að bakhjalli, sem okkur ber
skylda til vernda og varast að láta aðra
hrifsa það frá okkur.
í þessu sambandi mætti minna suma
íslendinga á, að það er ekki vansalaust
hvernig þeir geyma flaggið, blautu er
þvi oít vafið saman og kastað einhvers-
staðar niður í set eða óhreinan skáp,
þar sem alt fúnar og myglar og oft inn-
an um gamla riðgaða lása og.annað rusl.
Þannig gegma menn ekki helga dóma.
Þegar svo næst á að sýna ilaggið lýtur
það út eins og gömul pokadrusla, svo
að varla er hægt að greina liti þess
eða merki.
Fleslum þykir minkun að ganga í
óhreinum og rifnum fötum að ástæðu-
lausu, og láta þvi þvo föt sin og bæta,
en llaggið — tákn þjóðarinnar — má
líla út »eins og ræfill rifinn upp úr svelli«.
Sjómenn! Lítið ekki á islenzku varð-
skipin eins og þau séu böðlar ykkar, á
hvernig skipum sem þið svo eruð, held-
ur skoðið þau, sem tákn framkvæmdar-
valds ykkar eigin ríkis, og sem góðum
borgurum ber ykkur að gleðjast yfir, að
það vald er sterkt og öflugt, og gera alt,
sem í ykkar valdi er til að létta undir
með þeim í starfi þeirra, og það getið