Ægir - 01.04.1926, Blaðsíða 13

Æ G I R
57
niikið belri en vanalegt er með fisk
þaðan og lika vegna þess, að hann var
10°/o ódýrari en isl. »labrador« fiskur,
seldist hann því íljótlega. I nóv. og des.
fluttist mikið af fiski frá Frakklandi og
jafnframt var gengi þess lands stöðugt
lækkandi, svo að innflytjendur sem sam-
ið höfðu um kaup á fiski lyrir 335
fianka þegar hann stóð í 125% (saman-
l>orið við líra) fengu fisk sem var 30—
35% ódýrari en þeir höfðu gjört ráð
lyrir. Verðið féll því stöðugt á franska
íiskinum, svo varla sást annar fiskur á
Norðuritalíu.
Þær sendingar af isl. »labra«,sem komu
eftir septemberlok eða voru hér liggj-
andi á þeim tíma, var mjög erlilt að
selja, þrátt fyrir slöðuga verðlækkun.
Nú helir verðið á ísl. »labra« verið
lækkað um 4 lirur pr. kg., svo að hann
er ekki nema 15°/odýrari en franski íisk-
urinn, og er sala því mikið örari, svo
að nú eru margir, sem áður vildu ekki
líta við honum, farnir að kaupa hann
eingöngu, það væri þó æskilegt ef hægt
væri að lækka verðið meira niður í 300
líra,1) þvi þá væru áreiðanlega ekki
niargir sem keyptu franska fiskinn.
Að sumu leyti er útlitið aftur á móti
ekki mjög slæmt, þvi birgðirnar eru
uú mikið minni en tvö undanfarandi ár,
°g verði markaðurinn nú ekki ytirfyltur
aftur með fiski í umboðssölu, er útlit fyrir
hirgðirnar þrjóti þegar líður á vorið.
Höfundur bréfsins hendir mjög alvar-
lega á það atriði, hve nauðsynlegt sé að
geta orðið samkeppnisfær með verðið,
ef að aðrar þjóðir eigi ekki að hrifsa
u^arkaðinn aftur úr höndum okkar, sér-
staklega meðan okkur ekki tekst að
finna aðra nýja sölustaði fyrir okkar íisk.
~~~~------ K. B.
1) Verðið er nú, 24/3, 340 lírar.
Verðlaunapeningur fyrir
björgun úr sjávarháska.
Fyrir nokkrum árum var ritað um hið
sama efni og hér verður minst á og hefir
margt borið við síðan, sem bendir á, að
slíkt sæmdarmerki sé hér engu síður til
en fálkaorðan. Svo má heita að ekkert ár
liði hér svo, að menn lendi ekki í sjávar-
háska og þyggi hjálp á einn eður annan
hátt og eru hér á landi margir menn, sem
svo rösklega hafa þar gengið fram, að
verðlaunapening áltu þeir skilið og sumir
fálkaorðuna að auki, ef iétt er litið á málið.
í grein, sem riluð var um þelta efni í Ægi,
var minst á Jón ha/nsögumann Slarlaugsson
á Stokkseyri, sem bjargað mun hafa um
70 mönnum úr sjávarháska, Guðmundur
Islei/sson á Iláeyri mun einnig eiga sinn
skerf, ýmsir sjómenn aðrir og togara-
skipshafnir sinn. A dugnað manna er
varl minnst eins og um ekkert sé að
ræða er björgun fer fram, en virðingar-
merkjum útbýlt til ýmsra erlendra manna,
sem þjóðin veit engin deili á. Reir hafa
að líkindum unnið þjóð vorri gagn að
einhverju leyti, en hver sá sjómaður, sem
bjargar mönnum hefir einnig unnið til
viðurkenningar, en hún er hér innifalin í
því, að menn fá eftir dúk og disk nokkrar
krónur í bjöigunarlaun, sem ef til vill hefir
kostað málaferli og eflirtölur.
Fyrr á dögum var oft sagt frá því, að
sá, sem bjargaði manni frá drukknun, ætti
von á hatri þess, sem hann bjargaði. Þetta
kann rélt að vera, en má úlskýra svo, að
sá er lífgjöf þáði hafi verið svo greindur,
að hann hafi skilið hvers virði lífgjöf hans
var og vitað, að skuld hans til lífgjafans
var svo, að hann gat hana aldrei greitt og
það féll honum þungt. Þannig mun því
hatri hafa verið varið.