Ægir - 01.04.1926, Blaðsíða 11

Æ G 1R
55
þið gert bara með því að sýna ykkar
þjóðernismerki, og ætti það að vera ykk-
nr Ijúft í tvöföldum skilningi.
í fyrsta lagi, sem góðir ríkisborgarar,
gleðjist þið yfir auknu valdi ykkar unga
rikis, þar sem draumar okkar bjartsýn-
ustu manna hafa meira en rætst á fá-
um árum.
í öðru lagi (ef skip ykkar er statt í
landhelgi) þá sýnið þið ykkar rétt til að
vera þar og njóta þess réttar, sem is-
lenzka þjóðin hefir veilt ykkur fram yfir
þegna annara ríkja, þið eruð þarna eins
og réltbornir aðiljar á þjóðaróðalinu.
Dýrmætasta eign íslenzku þjóðarinnar
er landhelgin, og þennan fjársjóð eru
varðskipin sett til að vernda fyrir ágengni
annara þjóða, og þeim veiðarfærum, sem
að alþjóðaáliti eru talin hættuleg fyrir
viðhaldi og uppvexti nytjafiskanna. Land-
helgina er sameiginleg eign allra lands-
raanna, sem þeir mega allir nota óáreittir
i sameiningu, samkvæmt þeim lög-
um og reglum sem gilda á hverjum tíma.
Hún er sá arfur sem forfeður vorir hafa
verndað fyrir okkur og gefið okkur, og
sem við eigum að vernda og afhenda
næstu kynslóðum og i mörgum tilfellum
má telja landhelgina þá uppspretlu, sem
viðheldur okkar auðugu fiskimiðum, en
án þeirra og framleiðslu sjávarafurðanna,
værum við ekki þess megnugir að bera
þann koslnað sem því fylgir að vera
sjálfstæð þjóð.
Landhelgin er sjómönnum okkar svo
niikils virði, að þeir ætlu ekki að líða
útlendum skipum að fiska kríngum sig
innan landhelginnar, en það hefi eg oft
séð við sildveiðar við Norðurland á sumr-
in, þó að það séu vanalega hin svokölluðu
»leppuðu« skip, sem það gera, en það er
varla hægt að gera þær kröfur til manna
þeirra, sem á þeim eru, að þeir virði
mikils þann rétt er landhelgin veitir.
það, sem sagt hefir verið hér á und-
an um framkomu Islendinga gagnvart
íslenzku varðskipunum, á ekki siður við
gagnvart þeim dönsku, því þó að margir
Islendingar séu óánægðir með gæzlu þeirrn,
og þyki þeir stundum leysa starf sitt illa
af hendi, og að þau séu hér meira til
að sýnast en vera, og eyði miklu af tíma
þeim sem þau eru hér á höfnum inni,
þá liefir þelta jafnan verið mjög mis-
jafnt og sumir foringjar dönsku skip-
anna, hafa sýnt mikinn dugnað og á-
huga í störfum sínum, og unnið óskifta
virðingu og þökk landsmanna í staðinn.
En dönsku skipunum er borgað riflega
starf þeirra hér með jafnrétti danskra
þegna í íslenzkri landhelgi, svo við höf-
um fullan rétt til að líta þannig á að
vér borgum þeim fyrir þeirra starf, en
þ)'ggjum ekki neina ölmusu, þar sem út-
gerðarkostnaður þeirra er, sem við þurf-
um að skammast okkar fyrir. Gagnvart
þeim höfum við auk þess alveg sérstak-
ar ástæður til að sýna ílaggið.
I fyrsta lagi með því að vekja athygli
útlendrar þjóðar á okkur sem sjálfstæðri
þjóð, og í öðru lagi sýnum við þakklæti
vort og virðingu fyrir þeirri þjóð, sem
gaf okkur aftur, svo fyrirhafnarlítið, það
sjálfstæði sem þeir álitu, að við hefðum
áður afsalað okkur.
Starf gæzluskipanna hér við land er
miklu erfiðara en víðast hvar annars-
staðar, sökum þess hvað strandlengjan er
löng og skipin fá, en skipafjöldinn, sem
fiskar hér kring um landið mikill og af
margskonar þjóðum; það er því ekki að
búast við að foringjar varðskipanna geti
þekt hvort einstakt skip, nema að fara
alveg til þess, en slík elting er snúningasöm.
þelta starf gætu okkar fiskimenn létt
þeim mikið, ef þeir vanræktu ekki hina
lagalegu og siðferðislegu skjddu sina að
sýna ílaggið.