Ægir - 01.06.1926, Blaðsíða 14

I
106
ÆGIR
menn, er annaðhvort áttu heima í Patreks-
fjarðarhjeraði (Rauðasandshreppi, Patreks-
hreppi og Tálknafjarðarhreppi) eða voru
ættaðir þaðan.
Skipstjórinn á Fieldmarschal Robertson,
Einar Magnússon, var borinn og barnfædd-
ur í Rauðasandshreppi. Til þessa ágætis-
manns, sem reyndur var hvarvetna að dug
og drengskap, hópuðust sveitungar hans,
svo margir sem skiprúm gátu fengið á síð-
ustu vertiðinni. Svndist þar fara að óskum,
að „fríður foringi stýri fræknu liði“. Ægir
hefur áðúr allrækilega minnst Einars skip-
stjóra og talið upp með nöfnum íslensku
skipverjana, er með honum fórust. En með
því að jeg kann nokkur deili á þeim mönn-
unum, er ættaðir voru úr Patreksfjarðar-
héraði, vildi jeg minnast þeirra með fám
orðum.
Kristján Karvel Friðriksson var fæddur
og uppalinn í Tálknafirði, en fluttist full-
tíða til Patreksfjarðar og kvæntist þar Guð-
björgu Kristjánsdóttur frá Barmi, systur
Gísla Kristjánssonar, tengdaföður Einars
skipstjóra Magnússonar. Þau fluttust að
vestan til'Reykjavikur fyrir mörgum árum
og áttu siðast heima á Litla-Seli. Býr ekkja
hans þar með börnum þeirra, öllum upp-
komnum og mannvænlegum. Kjarvel var
dugnaðarmaður, eljusainur og siðprúður,
allvel hagorður, en fór dult með.
Halldór Hallgrímur Guðjónsson var á þrí-
tugs aldri, ættaður úr Múlasveit fluttist með
foreldrum sínum ,sem eru enn á lifi, vest-
ur í Rauðasandshrepp og ólst þar upp. Hann
tók próf í siglingafræði á Patreksfirði og
þótti góður sjóliði. Hlaut hann hvarvetna
hinn hezta orðstír, með því að ungur og
fullorðinn var hann stillilegur í framgöngu,
viðmótshýr og góðlátlegur. Hann var ný-
lega fluttur til Reykjavikur og nýkvæntur
Sigríði Magnúsdóttur frá Hnjóti í Örlvgs-
höfn.
Hinir skipverjarnir, er hjer verða taldir,
voru allir ókvæntir.
Gunnlaugur Magnússon, bróðir Einars
skipstjóra, hafði nokkur ár yfir þritugt.
Hann var að ætt og uppruna úr Rauða-
sandshreppi. Nokkur ár var hann búsettur
á Patreksfirði með systkinum sínum og
móður. Voru þau öll einkar samhent í því
að ala önn fyrir móður sinni, er þjáð var af
ólæknandi meini. Eftir lát móður sinnar
fluttist hann til Reykjavíkur til bróður
sins. Skildust þeir eigi upp frá þvi. Gunn-
laugur var greindur maður og bókhneigð-
ur.
Valdimar Kristjánson hafði fá ár yfir
þrítugt, er liann Ijezt. Hann var fæddur í
Botni við Patreksfjörð og við Patreksfjörð
ólst hann upp. Að heiman fór hann full-
vaxta, er móðir hans, sem þá var orðin
ekkja fyrir nokkrum árum, brá búi. Gaf
hann sig upp frá því mest við sjómensku
á þilskipum og togurum. Hann nam sjó-
mannafræði í Stýrimannaskólanum í
Reykjavík og útskrifaðist þaðan 1921 með
mjög hárri einkunn. í siglingum hafði hann
verið til ýmissa landa. Eitt sumarið var hann
við fiskiveiðar við strendur Ameriku á tog-
ara, er íslendingar gjörðu út þangað. Ann-
að sumar, 1922, var hann stýrimaður á
skipi, er gjört var út hjeðan til fiskiveiða
(reknetaveiða) i Norðursjónum. En hvar
sem hann fór, luku allir kunnugir sama
lofsorði á ötulleik hans, áræði og snarræði
i hverri raun. Hann var viðurkendur lista-
sjómaður. Til þess hafði hann kunnáttu, lag
og vit. Valdemar heitinn var drengur góð-
ur og trygglyndur. Hann reyndist móður
sinni (Bergljótu Sigurðardóttur frá Botni),
ágætur sonur. Fyrir fáum árum tók hann
sjer bólfestu í Reykjavik og bjó þar með
móður sinni og systur. Hann var ókvæntur
og barnlaus ,en til fósturs hafði hann tekið
bróðurbarn sitt.