Ægir - 01.09.1926, Blaðsíða 9

ÆGIR
173
Norðursjónum. Eftir miklar umræður á
fundinum, var samþykkt, að landhelgin
skuli ná 3 sjómílur frá landi, reiknað frá
stórstreymisfjöruborði. Árið 1901 er samn-
ingur gjörður milli Dana og Englendinga
uin landhelgislínu Færeyja og íslands —
og er hún þar ákveðin 3 sjómílur frá landi,
reiknað frá stórstreymis fjöruborði, og
þannig stendur nú.
Eg hefi tvisvar ritað um það í „Morg-
Unblaðinu" fyrir nokkrum mánuðum, að
vart mundi veita af að athuga, hvort eigi
væri þess kostur, að fá aftur fjögra sjó-
mílna takmark það, sem einusinni var á-
kveðið hér við land, en svo virðist sem öll-
um þyki það gott og blessað sem nú er, þar
sem enginn hefur látið til sin heyra um
þetta atriði.
Það er nú komið svo, að við fleiri mun
vera að eiga um mál þetta en Breta eina,
því nú eru margar þjóðir að veiðum hér
og þær auka sífelt flota sinn og munu hera
eitthvað úr býtum, því annars mundu þær
vart gjöra það.
Fjölgi skipum að mun frá því sem nú er,
virðist enn meiri ástæða til að fjarlægja
landhelgislínuna.
Astæður margra eru bághornar, sem
vænta má þegar dýrtíð heldur áfram og
verð á því, sem úr sjónum fæst, hefur
fallið svo, að mestu aflamennirnir liafa
varla fyrir útgerðarkostnaði.
Fáist Spánverjar ekki til að hækka verð
a saltfiski, eða komi ekki einhver atvik
fyrir þá, að þeir verði að gjöra það, þá
verður alt að breytast hér til þess að tog-
urum og jafnvel mótorbátum verði hald-
ið úti, svo hagnaður sé af. Færi svo að ekki
væri kleift að halda þeim úti nema blá
vertíðina á næstu árum, þá er útlit ískyggi-
legt og almenningur við sjávarsiðuna þyldi
það ekki. Veiðiskip með seglum einum eru
e^ki til, að undanteknum mjög fáum smá-
fleytum. Séu horfur slíkar, verður eitthvað
að líta fram í tímann.
íslendingar voru fyrir 20—30 árum af-
hrags fiskimenn á þilskipum (skútum), en
því miður eru engin slík skip til, sem boð-
leg eru lil þeirrar greinar fiskiveiðanna.
Þegar þau hurfu héðan, hvarf um leið sjó-
mennska eða sú list, að komast ferða sinna
vélalaust á hafinu og ná þar í björg.
Þeim, sem með völd fara eða er trúað
fyrir að gjöra ráðstafanir, þegar örðugir
tímar eru bersýnilegir, ættu að gjöra sér
ljóst eitt og annað er til gagns mætti verða.
Eitt af því, sem hér á landi virðist muni
þurfa, fari vinnuleysi við sjávarsíðuna vax-
andi, eru seglskip. Mætli setja í þau smávél-
ar til hjálpar í logni, en alls ekki frekar;
láta segl hafa fyrir öllu þegar vindur er.
Sæmileg skip munu ekki lengur til á Eng-
landi, en á Frakklandi eru til góðar skonn-
ortur, sem íslendingar þekkja frá fornu og
nýju og er kunnugt um, að hafa fært heim
til sín drjúgan afla héðan. Gengi frankans
er lágt og yrðu þær vart mjög dýrar. Á
þeim geta staðið við línu 25—30 menn.
Kostur við þær væri einnig sá, að þær yrðu
skólaskip, þeim mætti sigla milli landa ef
svo bæri undir eftir vörum eða með farma,
en þess her að geta, að færi svo, að mönn-
um dytti í hug að eignast slík skip, þá verð-
ur að senda héðan skipasmið, sem kann
að rannsaka, hvorkt maðkur eða „fýr“
(svampur) er i skrokk, áður kaup fara
fram og ekki taka á inóti öðrum eins görm-
um og þeim, sem hingað eru komnir frá
Noregi.
Það kostar lítið að skrifa til Frakklands
og gjöra fyrirspurn um skip og verð, líta
síðan á það, að svo margir eru nú þegar
komnir í þennan bæ, að þótt allir togarar
væru á veiðum mestan hluta árs, þá er
fjöldi sem vantar skiprúm, ekki síst ef út-
gerðafélög komast að þeirri niðurstöðu, að
ofmargir menn séu á togurunum islensku.