Ægir - 01.10.1926, Blaðsíða 10

108
ÆGIR
Kngin lýsing hefir koniið á lienni, svo ekki
er hægt að segja uin hve slór hún er. En
eftir því, sem dæmt verðu um af myndinni,
virðist hún að öllu leyti hin vandaðasta.
Þessi minningartafla her vott um rækt-
arsemi og vingjarnleik Englendinga. Þeir
vilja óefað sýna með minningartöflunni, að
þeir hafa tekið þátt í kjörum þeirra, sem
urðu fyrir ástvina- og aðstandendamissi
með tapi togarans, og að þeim er ant um,
að minning hinna föllnu vaskleikamanna
lifi og munist.
Vítavert hirðuleysi.
Um síðustu helgi voru noltkrir bátar á
suðurleið hingað frá síldveiðunum við
Siglufjörð í sumar og töfðust sökum veð-
urs og urðu að leita til ýínsra staða, aðal-
lega kringum Breiðafjörð, og urðu þar veð-
urteftir nokkra daga.
Þetta er í sjálfu sér ekkert söguefni held-
ur daglegur viðburður, sem iðulega kemur
fyrir að smáskip verða að leyta hafnar
vegna veðurs, en það er annað í þessu sam-
bandi sem elcki er hægt að láta óátalið, að
skipshafnir á þessurn skipum, og er hér að-
allega átt við formennina, hafa ekki svo
mikla hugsun að þeir láti skipseigendur,
eða fjölskyldur sinar vita um dvalarstað
sinn, því í landi þar sem árlega fara 60—
100 manns í sjóinn af okkar fá-
mennu sjómannastétt, þá hefði þeim mátt
detta í hug að fjölskyldur þeirra mundu
verða hræddar um, að eitthvað væri að þeim,
þar sem þeir létu ekkert frá sér heyra.
Enda var það svo, fjölskyldur þessara
manna, eigendur skipanna og ýmsir aðrir
gálu ekki trúað því að alt væri með feldu
þegar ckkert heyrðist af svo mörgum skip-
um, voru því margir af þeim sem sneru sér
til Stjórnarráðsins uin að fá aðstoð til að
leita að þessum töpuðum bátum.
Stjórnarráðið varð vel við og sendi „Þór“
til að leita að bátunum, jafnframt því sem
það sendi tilkynningu um það til hinna
varðskipanna.
Eftir töluverða leit kemur það loksins
upp, að allir þeir bátar, sem verið er að leita
að, liggja á öruggum höfnum, og sumir þar
sem sirni er við hendina, en aðrir hafa haft
samband við pláss þar sem simi var, án þess
að láta heyra nokkuð frá sér.
Þetta er ekki í fyrsta skifti sem það hef-
ir komið fyrir, að skip hafa verið send til
að leita að bátum, sem legið hafa á örugg-
um höfnum, þar sem þeim var hægt að
senda til símastöðvar til að láta vi.ta af sér,
en gerðu það ekki.
Eins og það er sjálfsögð skylda að hregð-
ast vel við og verða mönnum og bátum til
aðstoðar þegar þess er þörf, þá mega menn
ekki misbrúka það, því komi slikt oft fyrir
verður það ef til vill til þess að seinna verð-
ur viðbrugðið, þegar virkilega þarf hjálp-
ar við, að minsta kosti þegar þeir menn eiga
í hlut, sem hafa gert sig seka í vanrækslu
eins og hér ræðir um, en auðvitað vill
engin verða þess valdandi.
Aulc þess sem það hefir rnikinn kostnað
í för með sér í kolaeyðslu og fleiru, að senda
skip oft til að leita að bátum, og tefur skip-
in auk þess frá sínum aðalstörfum, þá
dregur það þar að auki úr áhuga manua
og notum þeim, sem af leitinni mætti oft
verða.
Stjórnarráðið hefir altaf brugðist vel við
þegar að æskt hefir verið eftir aðstoð þess
til að leita að töpuðum bátum, og fiski-
skipin, einkum togararnir hafa altaf brugð-
ist drengilega við þegar aðstoðar þeirra hef-
ir verið leitað og það er ekki sjaldan, og
sumir hafa jafnvel óbeðið lialdið sig úti á