Ægir - 01.07.1929, Side 11

ÆGIR
145
Og vegna undirvigtarinnar og annara
galla, sem þú telur sjálfsagða á þessum
stað skal ég enn bæta þessu við:
Þegar við Helgi Guðmundsson vorum
í Valenzia i vor, gengum við inn eftir
pakkliúsi, þar sem opnir fiskpakkar
lágu til og frá á gólfinu. „Þarna er Aust-
fjarðarfiskur“ sagði ég og benti á einn
pakkann. „Nú, hvernig veistu það“,
sagði Helgi. „Jú, fiskurinn er hvítari og
fallegri en hinn Labradorfiskurinn, og
ég þekki austfirskan „pækilfisk“ Við
kiptum svo umbúðunum undan pakk-
anum, og fundum þar hornmerki al-
þekts manns hér á Austurlandi, sem
kassasaltar allan heimaveiddan fisk
sinn. Við fundum ekki nema fjóra
pakka af Austfjarðarlabra, alla kassa-
saltaða, frá sama manni, og þeir héldu
allir fullri uigt. Við vigtuðum nokkra
pakka af Labradorfiski úr öðrum
landshlutum, en úr sama skipi, og þeir
voru allir með dálitilli undirvigt Fisk-
ur þessi kom til Valenzia í janúar, og
hafði þvi legið þar kringum þrjá mán-
uði.
„Þetta er nú rétta sagan af pækilsölt-
uðum fiski“, svo ég noti þin orð, Ás-
grímur minn, og þó min saga sé ekki
samhljóða þinni.
Ég gjörði nokkra grein fyrir því í 3.
tbl. Ægis að ég' áliti ekki kassasöltun
koma i bága við auglýsingu stjórnar-
innar frá 23. mai 1922. Ég skal árétta
það nokkuð. 1 auglýsingunni er þess
hvergi getið, hvers konar fisk eigi að
telja pækilfisk. En meiningin með aug-
lýsingunni hefur aldrei getað verið
önnur en sú, fyrst og fremst, að fyrir-
byggja útflutning á fiski, sem væri
skemdur með pækilsöltun. Og orðalag
auglýsingarinnar liggur beinast við að
skilja svo, að liún nái til fiskjar sem er
eingöngu saltaður í pækli. Ef átt er
við eitthvað annað, þá er hugtakið orð-
ið afskaplega teygjanlegt. Meira að
segja svo, að þá má með talsverðum
rétti kalla allan saltfisk pækilfisk. Það
eru ekki saltkornin sem fara inn i fisk-
inn, þó staflasaltaður sé, heldur að eins
saltpækill, sem myndast við vatnið úr
fiskinum sjálfum, liann hefur því i
rauninni saltast „í pækli“. Ég býst ekki
við að þú viljir samt kalla þennan
fisk pækilfisk, það gjörir víst enginn, og
þó væri nokkur ástæða til þess. Ég get
heldur ekki. fallist á að annar fiskur
sé pækilsaltaður en sá sem er eingöngu
saltaður í pækli (þ. e. í þéttu íláti).
.Tafnvel þó þú, eða einhverjir aðrir vilji
fara svo langt, að telja þann fisk pækil-
saltaðan, sem að hálfu væri saltaður i
legi en að hálfu i stafla, því nær það
ekki til kassasöltunarinnar, sem ég
skýrði frá, því þar á fiskurinn að salt-
ast í kassa í 2—3 daga og síðan í stafla
10—12 daga (en var reyndar, við til-
raun mína, heilan mánuð i stafla).
Það er þvi fjarstæða að telja slíkan
fisk pækilsaltaðan þó hann stundum
sé kallaður það, til aðgreiningar frá
fiski, sem aðeins er saltaður i stafla.
Annars á orðhengilsháttur, að minni
livggju, engu að ráða i þessu máli, og
mér er alveg sama hvaða nafn er haft
á þessum fiski, en það gefur ekki rétta
hugmynd um hann að lcalla liann pæk-
ilsaltaðan.
Þó ég líti svo á, að auglýsing sljórn-
arinnar hindri á engan hátt verkun eða
útflutning á þeim fiski, sem við liöfum
rætt mest um (nfl. kassasaltaða fisk-
inn) þá verð ég þó að lýsa því vfir, að
ég er á gagnstæðri skoðun við þig um
efni hennar. Ég álít liana gagnslitla og
jafnvel til hins verra. Við höfum stund-
um orðið að ráða úr meiri vanda en
þeim, að ákveða i liverju einstöku til-