Ægir - 01.04.1934, Blaðsíða 3

Nr. 4.
ÆGIR
MÁNAÐARRIT FISKIFÉLAGS ÍSLANDS
27. árg.
Reykjavík. — Apríl 1934.
Litur á mótorbátum,
trillubátum o. fl.
I vetur ritaði ég smágrein um lit báta
almennt og kom henni í eitt af dagblöð-
um bæjarins. Ástæðan var sú að mér
blöskraði að horfa á sjómennina okkar
velja þann litinn á fleytur sínar, sem
likastur var sjónum og þokulofti, svo
þeir hlutu að verða lítt sýnilegir á hafi
úti. Þeir sem hlusta á veðurfregnir í út-
varpi, hafa tekið eftir því, hve oft Slysa-
varnarfélagið sendir skeyti til skipa, sem
er hón um, að þau gefi bát eða bátum
þeim auga, sem ekki hafa náð landi um
leið og aðrir bátar og bið eftir fréttum
frá þeim, fer að þykja löng. Þegar slik
skeyti eru send út, meina þau oftast
meira en að gefa bátum auga og veita
þeim aðstoð. Með beiðninni er einnig
meint, að skip fari að leita að bát. Þá
áskorun þarf, að öllu jöfnu, ekki að birta,
því sjófarendur eru oftast fljótir til að
veita félögum sínum i hafsnauð, alla þá
hjálp, sem auðið er og í því innifalið að
hefja leit. Sama má segja um þá, sem
hefja leit úr landi að bátum sem vantar.
Öllum kemur það bezt, að bátar finnist
sem fyrst og árangur verði sem beztur.
Hvers vegna á þá að vinna gegn því,
ttieð því að Iita bátana þannig, að þeir
sjáist sem verat? Dökkgrár og dökkgul-
ur litur gerir fleytur, í dimmviðri, mjög
líkar að lit sem himinn og haf og þegar
þar við bætist, að möstur, bómur og
gafflar, eru með sama lit, getur hugsun-
arleysið ekki komist lengra, það er met,
nema, að formaður sé það hárviss, að
aldrei komi það fyrir, að hann þurfi að-
stoð á sjó. Þá biðjum vér fyrirgefningar
á slettirekuskapnum, því þá varðar eng-
an, nema hann sjálfan um, hvernig skips-
skrokkur hans er á litinn og vilji hann
auglýsa þekkingarleysi sitt á seglum og
reiða á skipi sinu, þá getur enginn bann-
að honum að mála möstrin frá hún nið-
niður í kjölsvín; hann um það.
Björgunarskútur eru nú efst á dagskrá.
Viða er fésöfnun hafin og allir óska þess,
að slíkar skútur héldu vörð við, sem
flestar veiðistöðvar, eða á þeim svæðum
þar sem mest er stundaður sjór. Búast
má við, að nokkuð langt verði í land,
þar til fjársöfnun meðal manna er orð-
in sú upphæð, sem þarf til þess að greiða
með björgunarskútu, komi fé ekki einn-
ig annarsstaðar frá og ekki má gleyma,
að eitthvað kostar að halda skútunni úti.
Með góðum vilja getur þessi draumur
ræzt fyr en varir, en finnst nú ekki
mönnum, að einhver undirbúningur ætti
að hefjast til þess að létta á starfi björg-
unarskútu og til þess, að nauðstaddir
fiskimenn geti notfært sér þá aðstoð, sem
henni er ætlað að veita, á sem hagan-
legastan hátt?
Búast má við, að skipstjórar á björg-
unarskútum, þegar þær koma, haldifundi
með formönnum í veiðistöðvum og brýni
fyrir þeim, hvernig þeir álíti, að fiski-