Ægir - 01.07.1936, Blaðsíða 14

156
Æ G I R
1902 og var i mörg ár þýzkt skólaskip,
og enn mátti nefna það svo, því eigandi
hefur þann sið, að laka unglinga á skip-
in og láta kenna þeim sjó; eru það yfir-
mannaefni og gefa þeir með sér fyrsta
eða fyrstu árin. Skipstióri Ericsson gifti
sig í september sk, enskri stúlku, og var
hún með honum þessa ferð.
Enn þykir Bretum svo vænt um hin
stóru langferðaskip, þótt engin eigi þeir
sjálflr, að þegar skutu þeir saman fé, til
að standa straum af björgun hins góða
gamla skips, og frú Pamela Ericsson
skrifaði ávarp til þeirra og hét, að sex
enskir lærlingar skyldu teknir á skip
Gustavs Ericsson, kæmist »Herzogin Ce-
cilie« á flot, en allar björgunartilraunir
reyndust árangurslausar.
Eftir strand skipsins 25. april, kom
björgunarhátur frá Salcombe að skips-
hlið, til að flytja skipshöfn, 30 manns, á
land; tók hann meginþorra hennar, en
skipstjórinn og kona hans neituðu að
yfirgefa skipið og 8 menn vildu ekki
yfirgefa þau hjón og urðn eftir. Ericsson
marghað konu sína að fara i bátinn, en
hún afsagði það með öllu. Þau og hinir
8 menn fóru fyrst á land er skipið var
svo hrotið, að um björgun var ekki að
ræða, eins og þá stóð á, en alll verður
gerl til að reyna að hjarga skipinu,
leyfi veður.
í hlöðum hér er »Herzogin Cecilie«
talið stærsta seglsldp í heimi. Þóll smá-
munir séu að leiðrétta það, þá er það
ekki svo. Skipið var 3242 hrúttó lestir,
en »Magdalene Vinnen« frá Bremen,
smiðuð 1892, er 3350 brúttólestir, er enn
i förum og siglir mest til Suður-Ame-
ríku.
Ritstjóri Harald Wig’um.
Þriðjudagsmorgun 16. júní sl., vildi til
hræðilegt slys í Sogni í Noregi, er far-
þegaflugvélin »Havörn« rakst á fjallið
Lihesten, í þoku, mölbrotnaði og allir,
er i henni voru, fórust. Flugliðið voru
4 menn og farþegar 3, alls 7 menn, og
meðal þeirra var ritstjóri hins þekkta
blaðs, »Fiskaren«, Harald Wigum. Hann
var fæddur á Munkholmen við Niðarós,
21. marz 1890, lók stúdentspróf og gekk
á háskóla í 2 ár, en hætti námi og gerð-
ist blaðamaður.
Um liann segir »Bergens Tidende« svo:
Harald Wigum hefur unnið við »Ber-
gens Tidende« síðan 1916, eða tuttugu
ár, og hefur þar verið meðal hinna dug-
legustu starfsmanna. Áhugi hans, víð-
sjuii og menntun, hefur verið miklu meiri
en almennt gerist. Öll mál, sem lögð
voru fyrir hann, lcomust í góðar hendur,
hann hugsaði þau og var fljótur að skilja
mælgina frá veruleikanum og aðalefninu;
skrifaði hann svo um þau, tilgerðarlaust,
þannig framsett, að allir skildu, svo um
hann má segja, að mál hans var þjónn
hugsana hans. Hann var heima á öllum
sviðum hlaðamennskunnar, en þó bar
mesl á áhuga hans fyrir málefnum og
velverð fiskimanna, sem hann látlaust
vann að. Áhugi sá vaknaði meðan hann
dvaldi í Kristjansund og jókst, eftir að
hann kom til Bergen.
Áhættan við fiskveiðarnar, var honum
ljós, og enginn fréttaritari skrifaði skír-
ara um liana, lil hlaða, en hann og hin
síðustu 10 árin, var hann hinn góði
ráðunautur fiskimanna, sem i kyrþey
vann að málefnum þeirra og viðreisn,
og átti góðan þátt í stofnun »Norges
fiskerlag«, svo það var engin tilviljun,
að hann varð ritstjóri hins fyrsta fiski-