Ægir - 01.02.1987, Qupperneq 51

2/87
ÆGIR
107
ÆGIR
MÁNAÐARRIT um fiskiveiðar og farmensku.
arg.
Reykjavík, J úli 1905.
Blað.
V,
ETURINN 1899 sendum við ritstjóri
kapti Jósepsson á Seyðisfirði boðsbréf
\ 11 landið að fiskiveiðariti, sem við
löfðum í hvggju að gefa iit, en af því
nndirtektirnar urðu daufar var hætt við
‘yrirtækið.
í fyrravetur vakti jeg máls á því í
s ipstjórafélaginu )>Aldan« hve mikil
nauðsyn bæri til að sjómenn og fiskimenn
cfðu slikt rit og var því vel tekið;
°inst málið svo langt að kosin var þriggja
nianna nefnd, til að undirbúa þetta, fá
uPplýsingar um hvað útgáfan mundi
n)sta m. m. og semja við hr. adjunkt
■ Sæmundsson um að hann tæki við
* dstjórninni, eða vildi aðmeira eða minna
Ipf' siyðja að útgáfunni. Hr. B. S. kvaðst
a a svo mikið annríki og ýmsar aðrar
01 sakir yllu því, að hann ekki gæti tekið
s Gt að sjer, en lofaði að styrkja það að
111 'eyti eftir föngum og eftir því sem
varð
nn hefði tima til. Úr útgáfu ritsins
lð svo ekki i það skifti, og var þá á-
^eðið að fresta því til haustsins 1901.
■ 'lnia llaust fór jeg til Noregs og þegar
koni heim aftur, var málið við sarna
>b llafðl ekkert verið gjört i því frekara.
sk fyrir málefninu og fyrir á-
oi.anir elnstakra manna kringum landið
nú byrja á fyrirtæki þessu, þar
em jeg sje ag þörfin jer sivaxandi, en
þesr' Í*^UI flf að aðrlr munu verða til
SS’ jafnframt þó mjer sje ljóst hve
vandasamt og ábyrgðarmikið það starf er,
sem jeg tekst á hendur.
Árarp til landsmanna.
Jafnvel þótt rit þetta eigi aðallega að
ræða þau málefni er varða sjómanna og
fiskimannastjett landsins, þá viljum vjer
samt með linuin þessum ávarpa alla
landsmenn undantekningarlaust, þar sem
það er vor skoðun, að velferð landsins
er undir því komin að sjáfarútvegur og
siglingar jaftnt sem búnaðarræktun taki
sem mestum framtörum. Það mun eng-
um dvljast að með auknum fiskiveiðum
eykst verzlun og samgöngur, og þetta er
eitt af aðalskilyrðunum fyrir velgengni
allra landsmanna jafnt bænda sem sjó-
manna.
Landbúnaðurinn er aðalatvinnuvegur
landsins, en til þess að hann geti þróast
sem mest þurfa fiskiveiðar landsmanna
að eflast. Þvi með vaxandi sjómanna-
stjett eykst markaður fyrir afurðir land-
bóndans, jafnframt sem auður færist inn
í landið og við það vex gjaldþol þjóðar-
innar, svo hún verður færari um að bera
þær byrðar, sem vaxandi menning leggur
lienni á herðar.
Margir hafa endurtekið þau orð bæði
fyrr og siðar, sem enskur ferðamaður
hefir sagt; »að væru fiskiveiðarnar al-
mennilega stundaðar þá gætu þær orðið
ótæmandi auðsuppspretta fyrir landið«.