Búnaðarrit - 01.01.1904, Side 8
4
ina eða hingað cg þangað langt burtu; oft á lítt slægum,
sendnum eða grýttum harðlendis blettum, eða vatnsfull-
um mýrafenjum, og stundum að eins leyfarnar eftir gras-
bítina, sem þeir vilja ekki á sumrin.
Mismun þennan þurfa bændur vel að athuga, og reikn-
ingslega ætti hver að finna hjá sjálfum sér muninn á
tilkostnaði og eftirtekju. Þessi mismunur verður því meiri,
sem vinnan verður dýrari og torfengnari.
Á mörgum sauðgöngujörðum, að minsta kosti, mun
mega gera ráð fyrir því, að helmingi færri heyhesta verði
aflað á engjum en á túni, með sama fólki á jafnlöngum
tíma, og auk þess, að 2 hestar — sem oftast eru minni—
af engjaheyjum, haíi eklci meira fóðurgildi en 1 hestur af
vel ræktaðri töðu. Er því auðséð, að á þessum jörðum
má komast af með helmingi minni mannskap til að afla
í túni jafnmikilla heyja og samtímis væri unt að afla á
engjum, og mætti þó fóðra alt að helmingi meiri fénað
á t.öðunni en útlieyinu. Auðséð er líka, þegar miðað er
við jafnan mannskap, ef setja mætti t. d. 1 kind á hvern
hest af útheyi, þá mættr eins vel setja 4 kindur á hverja
2 töðuhesta. Kýr gera líka gott gagn af töðunni, þó þær
geri lítíð gagn af útheyinu, eða lifi naumast af því.
Eftir þessu getur töðuvöllurinn verið ferfalt arðvæn-
legri, en lélegar engjar. Á sumum jörðum er munur-
inn þó meiri. Margt er þó við þetta að athuga, sem
yrði oflangt mál að rekja hér. Nefna má samt, að
túngræðslukostnaðurinn getur auðvitað verið mikill, en er
líka oft fremur lítilJ á slíkum stöðum. Árlegi kostnaður-
inn við túnin — auk heyvinnu, jarðarafgjalds o. s. frv._
vei'ður oft ekki annar en að bera á túnin og vinna á þeim.
Móti þessu getur líka komið mikill kostnaður engjunum
til bóta, auk árlega kostnaðarins, sem ávalt er meiri hesta-
brúkun og áhaldaslit. Sumstaðar líka slægjukaup eða erfið
vörn, og þá vanalega skemd á mjólkurpeningi. Hitt atrið-
ið, kostnaðurinn við að fjölga skepnunum smátt og smátt
eftir töðuaukanum, er talsverður reikningslega á pappírn-