Búnaðarrit - 01.01.1904, Síða 15
11
ur og breiða hana á túnin. Ef harðindakast kemur á eft-
ir, má skánin liggja ómakslaus, eius ef rigningar ganga.
Bezt er að breiða skánina hapfilega gisið, svo hægt sé að
velta henni við á aðra bletti. Þegar skánin er búin að
rigna dálitið báðum megin, má fara að þurka hana til
eldiviðar. Þar sem ekki eru — eða geta verið — túnblett-
ir kringum húsin, er gott að aka skáninni heim á tún-
in, og fara með hana á sama hátt og nú var sagt. Með
þessu móti getur orðið síbreiðu gras á þeim blettum, sem
skánin er breidd á, þó þar sé enginn ' annar áburður. Skán-
in, sem svona er farið með logar betur en sú, sem hreykt er
strax úr húsunum, en gefur naumast eins sterka glóð.
Sé óhjákvæmilegt að brenna öðrum áburði frá tún-
um, ætti að haga því á sama hátt, láta túnin njóta þess
sem kostur er. Talsvert má drýgja eldiviðinn með af-
rakstri, aukatöðum og mörgu 11., sem fremur ætti að
brenna en nýjum og kraftmiklum áburði.
VI.
í fyrnefndum ritgerðum (bls. 3.) lýsir „B. E.“ áburð-
arhirðing í húsum undan sauðfó á sumrum, en Torfi lýs-
ir fjárbælum (nátthögum). Hór við vil eg bæta að eins
nokkrum orðum um færigrindur.
Víða hagar svo til, að utast í túnum eða fast við
þau, er svo lítil rækt í jörðinni, að arðvænlegt er að láta
færigrindur ganga þar yfir frá fráfærum til sláttar; því
séu biettir þessir varðir og rakað úr bælum þar sem of-
mikill áburður kann að vera, strax þegar unt er fyrir
bleytu, þá gefa þeir vanalega góða slægju síðla sumars.
Þegar búið er að slá og hirða blett í túniuu, má færa
grindurnar þangað. Sprettur að vísu talsvert í fyrstu bæl-
unum sama sumarið, en oftast spretta þær einnig vel
næsta sumar. Gæta þarf þess, að hvergi verði ofmikill
áburður, svo ekki „brenni undir". Bezta raðið við því,
•er að hafa grindurnar nógu stórar og færa þær til í hvert