Búnaðarrit - 01.01.1904, Síða 18
14
VII.
Þar, sem eg þekki til hér á landi, er aigengur siður,
að moka taðinu úr hesthúsunum á veturna í hverjum
mánuði, og sumstaðar í hverri viku. Oftast er taðinu
kastað í haug skamt frá húsdyiunum, og látið liggja þar
unz það þiðnar á vorin eða sumrin svo mögulegt sé ap
dreifa því á túnin. Sumstaðar eru liaugarnir látnir híða
til hausts, og jafnvel gróðursettar í þeim kartöflur. Þetta
hvorttveggja, einkum þó hið síðarnefnda, er öldungis ó-
þolandi ill meðferð á jafn góðum áburði. Mun bærdum
ekki ljóst hvílíku tjóni þetta hirðuleysi veldur.
Hrossataðið er ávalt í auðleystari efnasamböndum en
kúamykjan ; af því leiðir, að það verkar fyr á grasvöxt-
inn og er betri voráburður en mykjan. Af sömn orsök
er það, að taðið tapar enn meira af beztu áburðarefnum
sínum en mykjan, við það að liggja lengi í útflentum
haugum. Því oftar sem mokað er út, því lélegri verður
áburðurinn, og sé haugurinn iátinn liggja opinn og út-
flattur alt sumarið, þá eru frjóefni hans því nær eyði-
lögð, einkum ef hitnað hefur í honum til muna —eins
og oft verður þegar hey er saman við Þegar kartöflur
eru settar í haugana, getur verið, að not verði að Vio
frjóefnanna; að haugur, sem gefur 1 tn. jarðepia, gæti
gefið 10 tunnur af sama áburði, vel hagtærðum, í góð-
yjn kálgarði.
Af þessari illu meðferð hafa margir þá skoðun, að
hrossatað yfirleitt sé mjög lélegur áburður. Reynslan sýn-
ir þó, að tað undan hestum, sem vel eru fóðraðir og hag-
anlega er tilreitt íyrir jurtirnar, getur gefið beztu upp-
skeru — síbreiðu gras.
Sé hús til fyrir kúamykju, er gott að bera hestatað-
ið saman við hana, til að verja það efnamissi og auka
rotnun mykjunnar. Minni not verða að þessu í opnum
haugstæðurn.
Þegar hesthús standa á túnjöðrum eða utan túns,