Búnaðarrit - 01.01.1904, Qupperneq 19

15
sem víða er —og gæti verið — hagkvæmast vegna beitar-
skemda á túnum o. f!., er oft miklum erfiðleikum bund-
ið að flytja taðið heim til fjósa og svo aftur út í tún-
jaðra. Hér ætti því að láta áburðinn safnast í hesthús-
unum eins og skón 1 fjárhúsum, unz honum er dreift á
túnin, þegar farið er að þiðna á vorin. Þessi aðferð út-
heimtir hærri og rúmbetri hesthús, en nú gerast hjá al-
menningi, hærri dyr, iekalítil og hlý þök, og væri ekki
vanþörf á slíkri breytingu. Skánin má verða 1—l1/,, fet
á hæð, mun þá á fáum stöðum þurfa meira en 5—10
□ álna gólfrúm fvrir hvern hest, eftir því hve mik-
ið og lengi er gefið. Gæta verður þess vandlega, að hest-
arnir vaði ekki mikið ofan í áburðinn og óhreinki sig ekki
til muna. Þegar hestum er beitt á jörð á veturna, og
ekki gefið annað en moð eða kraftlítið og rekjuborið hey,
er taðið svo þurt, að oftast mun nægja að sá því á gólf-
in á hverju máli, sem eftir verður í stöllunum. En því
rakara og kraftmeira, sem fóður hestanna er, þeim mun
rakari verður áburðurinn, og því meiri íburð þarf að hafa
til taks daglega, eða svo oft sem þörf krefur. Má nota til
þess alls konar ösku, afrakstur, aukatöð, mómylsnu, mold
og jafnvel smáan sand, ennfremur rekjur og úrgang úr
heyjum, gólfsóp úr fjarhúsum, mosa, ísastör og jafnvei
þang m. fl. Só þetta þurt, má hafa not af því öllu til
að þurka gólf í hesthúsum, drekka í sig þvagið og skife,
því aftur á túnin; jafnframt skýlir það nýgræEhngnunr í .
vorfrostum. Þegar voryrkt er, rakast heyið og annað rusl'
af túninu, og má þá annaðhvort brenna því eða brúka
aftur næsta vetur á sama hátt.
Áburðurinn ætti aldrei að frjósa í hesthúsunum, þá
verður hann betri og fljótvirkari. Er því bezt að hafa
þökin hlý, dyrnar í hló við kuldaátt og þétta hurð, sem
fellur að dýi-astöfum. Só hestum beitt út í frosti, verð-
ur að byrgja dyr og opna glugga á hesthúsunum meðan
þeir eru úti.
*