Búnaðarrit - 01.01.1904, Blaðsíða 32
28
XI.
Helzt ætti að flytja alla for út á vorin, þegar gróð-
ur er að byrja, því þá er síst hætt við að áburðurinn fari
til ónýtis, og jurtirnar geta strax farið að nota hann, ef
nógu mikið vatn er til staðar. Jurtirnar hafa þó ekki not
af áburðinum fyr en hann hefir blandast með margfalt
meii'U vatni. í deyfutíð og þegar iðulega er mikið nátt-
fall, kemur vatnið smátt og smátt, og haganlega fyrir jurt-
ii-nar, þó áburðurinn sé borinn óblandaður. Sé forin bor-
in í þui’ki, einkum í sólskini og óblönduð, þegar farið er
að gróa, kemur húð á grasið, andhoiurnar lokast og gras-
ið fölnar eða deyr, þegar því ætti bezt að fara fram. —
Þessi aðferð er líkust því, ef klint væri feiti yflr vitin á
svöngu barni, í stað þess að gefa því hentuga fæðu.
Mai'gir munu kannast við að hafa séð forarbletti í
túnum, fölnaða og hálf dauða fram eftir öllu vori. Að
sömu blettirnir verða oft, þrátt fyrir þetta, loðnastir í tún-
inu um sláttinn, sannar þetta þrent: 1. að forin er af-
bragös áburður, 2. að hún er brúlcuð í miklu óhófi, og
3. að höfundur náttúrunnar bœtir oft dásamlega úr van-
kunnáttu vorri.
Bezt er að bera forina í vætu; en sé þess ekki kost-
ur, þá í áfalli um nætur, og þarf þá fremur að blanda
hana vatni og dreifa henni svo sem fi'ekast er unt.
Flytja má forina með ýmsu móti. Algengasta að-
ferðin og jafnfi'amt sú versta sem eg þekki, er sú, að bera
foi'ina á handbörum í kynxum eða köggum; hella úr ilát-
inu á einn stað og raka þvi svo út með kláru, sem ekki
getur sígið niður. Betur má dreifa áburðinuixi með smá
ílátum.
Böruburður ætti ekki að sjást framvegis neinstaðar
þar, sem nokkur kostur er að koma forinni út með öðru
móti. Hann er seinlegastur og erfiðastur, mannfjekastur
og því dýrastur til frambúðar; hér að auki kemur áburð-
urinn ekki nema að liálfum notum, sökum óhemju áburð-