Búnaðarrit - 01.01.1904, Qupperneq 33

29
ar á smábletti. og á þessum blettum skemmist taðan af
ofvexti.
Torfi lýsir í fyrnefndri ritgerð sinni 2 aðferðum: að flytja
forina á vagni í tunnu, sem hann hefir útbúið svo hagan-
lega, að vinnan gengur bæði fljótt og vel; og fullkomn-
ustu aðferðinni, sem tíðkast mjög á Bretlandi, að veita
forinni eftir járnpipum, sem lagðar eru um túnin, ogdreifa
henni með togleðurspípu. Þessi aðfarð er mjög fljótleg og
þægileg, þegar hallinn er hentugur og oftar verður slegið
en einu sinni, og þó dýrt sé í fyrstu. mundi þetta samt
að líkindum borga sig vel með tímanum hér á landi, þar
sem beztu skilyrði eru fyrir hendi.
Heyrt hef eg getið um að séra Kjartan Helgason í
Hvammi láti brúka tjargaða léreftspípu til að dreifa lagar-
áburði. Væri gott ef hann vildi opinberlega lýsa þessari
aðferð.
Hér eftir vil eg eyða nokkrum orðum um tvær að-
ferðir, sem eg hef notað: að veita forinni með vatni, og
aka henni í sérstökum hjólbörum.
Hjólbörurnar má nota á öllum sléttlendum túnum og
smáþýfðum, ef þau eru ekki í mjög miklum halla, en
vatnsveitinga aðferðinni verður ekki komið við nema á
stöku stað. Þó er hún móguleg á ýmsum stöðum, án þess
því hafi verið veitt eftirtekt, og jafnvel þó mjög ólíklegt
sýnist í snöggu áliti.
Eg hef tekið upp lítinn læk, skamt fyrir ofan túnið>
sem rennur í nokkuð djúpu og snarbröttu gili, gert skurð
fyrir hann heim að fjósdyrum og þaðan niður um túnið
opna smáskurði.
Áður en veita skal forinni, er vatninu hleypt i skurð-
ina til að bleyta þá; síðan er farið að ausa forinni í vatn-
ið. —Bezt er að ausa með pontu og skafti, er sé fest við
járnkilþ með _R_igurnagla eða andbeygðri lykkju (essi).
Maðurinn, sem pontar, heldur stóðugt áfram og þarf
ekki að hreyfa sig úr sporum, en annar fylgir skurðunum